Column Robbert Bodegraven

Tot er in Minneapolis een moord werd gepleegd. Een moord die via een iPhone de wereld over ging. Een moord die van minuut tot minuut op film gereconstrueerd werd. Zodat iedereen kan zien dat een man die zich overgeeft aan een politieagent vervolgens door dezelfde agent gevloerd wordt en in koelen bloede vermoord. Een zwarte man, een witte agent. Die moord maakte wereldwijd verontwaardiging los.

Onmacht en frustratie, die overdag als vreedzaam verzet tot uiting kwam. En ’s nachts als hete woede. Niet alleen in Minneapolis. Ook in al die andere steden, van Washington tot Parijs, van Berlijn tot Amsterdam. Daar overigens alleen maar vreedzaam. Duizenden mensen gingen de straat op om te laten zien en horen dat ze niet in een wereld willen wonen waar huidskleur van belang is, waar afkomst je in- of uitsluit, waar etniciteit je kansen bepaalt.

Na alle corona-ellende eindelijk weer iets positiefs. Verzet tegen onrecht. #BLM, we are one en no justice, no peace. Toch? Ook in Nederland. Geen discriminatie.

Robbert Bodegraven

In dezelfde week van de demonstraties bleken er in de vleesverwerkende bedrijven honderden mensen onder slechte arbeidsomstandigheden veel te lange uren te maken. Migranten die hier komen voor werk, en contracten krijgen waarmee ze onderbetaald worden. Die met te veel mensen in woningen gepropt worden, die ze kwijt raken als er geen werk meer voor ze is. Arbeidsmigranten die hier als minderwaardigen uitgebuit worden. Het werk doen waar wij onze neus voor ophalen. En zo ook nog eens extra kwetsbaar zijn voor een besmetting met een venijnig virus.

En o ja, in dezelfde week werd de vrouwelijke burgemeester die een foute inschatting maakte ongekend hard aangepakt. Voor de fout die ze maakte? Of ook omdat ze als burgermoeder van de grootste stad een andere behandeling krijgt dan een mannelijke ambtsgenoot zou krijgen? Overdreven? Of toch niet helemaal? Discriminatie en uitsluiting gaan nu eenmaal samen met ontkenning en wegkijken. De Amerikaanse schrijver James Baldwin, die het verdient steeds weer herlezen te worden, bracht al eens kernachtig onder woorden hoe belangrijk dat is: ‘Not everything that is faced can be changed; but nothing can be changed until it is faced.’

In de week van de demonstraties tegen racisme, discriminatie en politiegeweld in Amerika ging het dus ook over de uitbuiting en uitsluiting van buitenlandse arbeiders hier in Nederland. Over hoe de verdrukten een grotere kans op een coronabesmetting lopen. En het ging over de wellust waarmee corona-angst werd gebruikt als stok om de vrouwelijke burgemeester mee te slaan. En zo ging het niet meer over waar we het over moeten hebben: uitsluiting en discriminatie. En toch weer over corona.