Blog
Het kwam niet in het hoofd van mijnheer pastoor op dat veel van die vrouwen middels periodieke onthouding hun uiterste best deden om het niet zover te laten komen, maar de onvruchtbare periodes waren moeilijk vast te stellen, en het huwelijk kon toch niet alleen drijven op in de tijd gereguleerde seks.
Dus, ook zonder de aanmoediging van de adjudant van God werd moeder de vrouw zwanger. Zijn gezegend woord hielp misschien om het onvermijdelijke in een soort van blijdschap te aanvaarden. Om die vreugdevolle of bittere pil economisch draagbaar te maken werd de kinderbijslag in het leven geroepen. Voor de katholieke kerk was dat een weldaad. Nu kon er met volle vaart op gekoerst worden dat het katholieke bevolkingsdeel de meerderheid zou krijgen, en Nederland eindelijk omgebouwd zou kunnen worden tot een op katholieke leest geschoeide theocratische staat.
Zo ver is het niet gekomen. Toen de katholieken in de meerderheid dreigden te komen brak in het begin van de jaren zestig het Tweede Vaticaans Concilie uit, werd de pil uitgevonden, ging het economisch beter, en werd het eindelijk normaal dat vrouwen een baan hadden. Daarmee daalde, met name bij katholieken, het aantal geboortes dramatisch.
Lusten en lasten
Ook de kindersterfte hoorde toen vrijwel tot de verleden tijd. Het had voor de hand gelegen om, met al die gegevens op het netvlies, de kinderbijslag aan een frisse beschouwing te onderwerpen. Dat is tot op heden niet gebeurd. Dat is bizar. Er is maar één reden die ik, vandaag de dag, kan bedenken om de kinderbijslag in stand te houden. Het zou de moeite waard kunnen zijn om het bevolkingsaantal op gelijk niveau te houden.
Dus, met twee kinderen per echtpaar komen we daarbij in de buurt. Het ligt dan voor de hand om het verlenen van kinderbijslag te beperken tot die twee kinderen, en daarmee basta. Het laatste wat u mij zal horen is om, in de beste Chinese tradities, het krijgen van meer dan twee kinderen af te straffen. Maar om dat te belonen gaat me ook te ver. Wie een derde (wat erg modern schijnt te zijn) of vierde kind wil, zij en hij, zij en zij, of hij en hij, ze gaan hun gang, maar op eigen kosten.
Het is me bekend dat er heel wat echtparen in scheiding liggen. Als ze uit die misère weg gekrabbeld zijn beginnen sommigen van hen dan weer lustig aan een tweede leg, met een nieuwe partner. Een nieuwe lente, een nieuwe baby. Het spreekt vanzelf dat, als een van die twee al twee kinderen heeft, de kinderbijslag aan hun neus voorbij gaat. Wie de lusten van meer kinderen wil smaken draagt er zelf ook de lasten van. Er is geen maatschappelijk belang te bedenken waarom de samenleving daar financieel aan zou moeten bijdragen.
Emancipatie vrouwen uit de migratie
Ik begrijp niet waarom de PVV de beperking van de kinderbijslag tot twee kinderen niet al lang en breed aan de orde heeft gesteld. Immers, de meeste kinderen treft men aan in gezinnen die hun afkomst hebben in de migratie. Het is een bekend gegeven dat er een verband bestaat tussen veel kinderen en armoede. Dat, en ook geloof, zullen een reden zijn voor die overdaad aan kinderen. Dus, als er vrees bestaat voor een islamitische overwoekering van ons land, dan is het aan banden leggen van de fokpremie een voor de hand liggende remedie.
Die vrees deel ik niet; zodra het economisch beter gaat daalt het kinderaantal vanzelf. Mijn argument is eerder dat de beperking van de kinderbijslag tot twee kinderen een extra stimulans is voor de emancipatie van migrantenvrouwen. Het is niet ondenkbaar dat zo een financiële inperking het aantal geboortes in die kringen aanzienlijk zal doen verminderen. Dat betekent, concreet gesproken, dat vrouwen niet voortdurend meer zwanger rondlopen, baren en zogen. Dat opent voor hen het perspectief om een zelfstandig leven te gaan leiden, inclusief het nemen van een baan. Vanuit emancipatorisch perspectief hoeft men geen aanhanger van de PVV te zijn om een drastische ingreep in de kinderbijslag een warm hart toe te dragen.