John Jorna
“Er zijn partijleden, die militair ingrijpen in alle gevallen principieel afwijzen. Als je zelf bijna zeventig jaar geleden door Canadese militairen bevrijd bent van de ellende, die de Duitse Nazi’s hier brachten, dan ligt zo’n standpunt niet voor de hand. Let wel, wij wilden bevrijd worden van de Nazi’s. Waarvan willen de mensen in Syrië en Irak bevrijd worden? Of in Congo, Colombia, Mexico, Palestina? Voor wie kies je partij? Voor de slachtoffers natuurlijk. Maar die blijken vervolgens geen haar beter. Vrijwel alle conflicten zijn zo complex, dat er geen algemeen geldende uitspraken mogelijk lijken. Er valt altijd wel wat tegenin te brengen.” (klik hier om de hele blog te lezen die Jorna hierover schreef)
Paul Straver
Voor communicatie naar de achterban en andere politieke partijen lijkt het mij verstandig om ook het model waarmee de overwegingen die wij doen om tot een logische beslissing te komen, duidelijk te maken. Zo kan een op feiten en gezond verstand gebaseerd besluit beargumenteerd worden. Het blijft tegelijkertijd zaak om 'onderweg' na te blijven denken en logisch te redeneren wat eventuele scenario's van de militaire interventies kunnen zijn. Bekend is -en zeker bij GroenLinks- dat vele oorlogen zijn begonnen, maar dat er niet of niet goed nagedacht is over het beëindigen daarvan.
Overigens lijkt in de berichtgeving alsof (burger)oorlogen ineens oppoppen. Dat is natuurlijk niet zo. Voorafgaand hieraan is een traject waarin partijen tegen elkaar opgezet worden. Kan GroenLinks scherper zijn op deze ontwikkelingen bij beginnende conflicten?
Bovendien vind ik dat als eerst reactie van GroenLinks op een verzoek van goedkeuring voor een interventie met zware middelen, is dat het kabinet (weer eens) te laat is met passende maatregelen in de aanloop naar deze openlijke geweldsuitbarsting en dat het kabinet zich meer had moeten inspannen om deze escalatie te voorkomen waardoor we nu op een punt staan om met zwaardere middelen in te grijpen.
Als het weerwoord is dat ze niet alle landen en beginnende conflicten in de gaten kunnen houden, dan stel je dat je dan vermoed dat men de huidige meer dan honderd gewapende conflicten ook voor lief neemt en alleen die conflicten aandacht geeft, waarmee in de Nederlandse pers voor populariteitverhoging gescoord kan worden.
Henk Daalder
Het debat en ook de startnotitie gaat te veel uit van de aanname dat we al meedoen met een militaire missie. Het debat in de partij moet veel meer gaan over de diagnose van het conflict. En dat debat over de diagnose van een conflict moet ook eerder beginnen, dan hebben we als partij meer invloed. Door als partij, de leden aan het woord te laten en ook de rest van de samenleving te betrekken bij een diagnose wat er nu echt aan de hand is bij een conflict, benutten we dat wat er toch al gebeurt, voor het verbeteren van de partij.
En we laten zien welke kennis en kunde we samen in huis hebben. Met de aandacht voor een conflict en mogelijke aanpakken, geven we de partij GroenLinks ook media aandacht. Door mensen de kans te geven een bijdrage te leveren, creëren we als partij waarde voor en met die deelnemers.
Blijf onpartijdig, voor een goede diagnose
Mijn conclusie uit eerdere debatten is dat heel nuttig is om geen partij te kiezen. Net als een arts, kun je vanuit een onpartijdige positie een betere diagnose stellen. Conflicten zijn heel complex, en partij kiezen maakt een beetje blind voor de belangen van de andere kant, en ook belemmert dat het zicht op de interne mechanismen die werken in de betrokken gemeenschappen. Juist debatten op afstand, bij GroenLinks, helpen dan om meer te begrijpen wat er echt aan de hand is.
Voor de partij
Mijn voorstel voor de vraag wat we als partij, Kamerfractie of land, aan moeten met deelname aan militaire missies, is:
- Maak een goede diagnose
- Begin daar als politieke partij eerder aan dan de vraag om militaire hulp komt.
- Zorg dat leden en belangstellenden vooral over die diagnose praten.
- En over de gewenste aanpak.
Vroege interventies zijn ook veel goedkoper dan wapengekletter.
Voor de politiek
De politiek kan dan toetsen of de voorgestelde aanpak past bij onze diagnose. En eisen dat de regering ook een goede diagnose maakt, voordat de JSF's de lucht in gaan. Een kloppende en geloofwaardige diagnose, met de juiste media gebracht is dan veel overtuigender dan wapens. Ook in het conflict gebied zelf.