Redactioneel

In een prachtig essay in deze Helling stelt hoogleraar diversiteit Halleh Ghorashi de vraag: hoe kan het dat zoveel progressieve Nederlanders met goede bedoelingen over diversiteit er niet in slagen hun leef- en werkomgeving diverser te maken? Een belangrijke oorzaak is volgens Ghorashi de voortdurende nadruk op het anders-zijn en de vermeende achterstand van migranten en vluchtelingen. Op die manier horen ze er nooit helemaal bij en komt daadwerkelijke inclusiviteit nooit tot stand.

In Nice White Parents stelde een elfjarige jongen onomwonden dat de komst van witte kinderen zoals hij het niveau van de school flink had opgekrikt. Terwijl er vóór de komst van de witte kinderen niets mis was met de schoolprestaties. De vermeende achterstand van de destijds zwarte school zat enkel in het hoofd – zelfs van elfjarigen.

Ook ik zie mezelf als iemand met goede bedoelingen als het gaat om inclusiviteit. Ik ben extra blij als mijn kinderen vriendjes en vriendinnetjes van kleur mee naar huis nemen om te spelen. En trots als ze het verschil in huidskleur niet eens lijken op te merken.

Maar, zoals ook Andrée van Es in haar column schrijft: diversiteit (in dit geval van schoolvriendjes) is voor mij dus blijkbaar niet vanzelfsprekend. En daar wringt precies de schoen. Voor mij waren Nice White Parents en het stuk van Ghorashi dan ook een eyeopener en een aanmoediging om mijn denken in lijn te brengen met mijn inclusieve intenties.

Tot slot wil ik u hartelijk bedanken dat u ook afgelopen jaar weer heeft gekozen voor de Helling. Immers: zonder u als abonnee zou ook het tijdschrift niet meer dan een goede bedoeling, een intentie zijn.

Suzanne van den Eynden
Hoofdredacteur

PS De podcast Groene Gasten is hier te beluisteren.