Met een mengeling van bewondering en ironie heb ik de beschouwingen tot mij genomen over hoe verder na de coronacrisis. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn! We zullen meer naar anderen omkijken of juist nationalistischer worden! Minder consumeren, duurzamere keuzes maken! Of nee, heel snel zullen we weer vervallen in oude gewoonten. Mensen vergeten snel, willen snel vergeten. Het blijft nog steeds koffiedik kijken.
Wat we wel weten, is dat ook nu weer de hardste klappen vallen bij de meest kwetsbaren. Internationaal door ontbrekende zorg, slechte en overvolle woonomstandigheden en snel toenemende werkloosheid, armoede en honger. Volgens hetzelfde patroon zullen de scheidslijnen in ons eigen land lopen.
Hoe zal het de zzp’ers en de flexwerkers vergaan, die nooit de kans hebben gekregen buffers op te bouwen? Hoe vergaat het de scholieren met een slechte thuisbasis die een achterstand hebben opgelopen? Hoe gaat het met dat kleine theatergroepje dat onderbetaald de prachtigste voorstellingen wist te maken? En zal het applaus voor de mensen in de zorg en in het onderwijs zich vertalen in betere arbeidsvoorwaarden?
“ De identiteit van een partij wordt zo belangrijker dan de toekomst ”
Één wetmatigheid is niet anders dan voor ‘corona’: alleen de politiek kan hier iets aan veranderen. En daar, vooral aan onze linkerkant, is het nu juist stilstand troef. Voordat de coronacrisis uitbrak, werd het onderwerp ‘linkse samenwerking’ weer actueel.
Op het PvdA-congres werd het nog net besproken; het GroenLinks-congres, waar dat ook het geval zou zijn, kwam er niet meer. Sindsdien horen we er niets meer over.
Terwijl dat voor de politieke leiders een verandering is die ze zelf zouden kunnen entameren, stimuleren, sturen – juíst nu. Het is verleidelijk, ook in tijden als deze, om te denken dat het aankomt op jouw hoogstpersoonlijke performance voor je eigen achterban. Uit het verleden ken ik die druk: jij vertegenwoordigt mij, bij deze partij voel ik mij thuis, bij de andere niet. De identiteit van een partij wordt zo belangrijker dan de toekomst.
De verlamming die de intelligente lockdown ook met zich meebracht, schreeuwde om échte verandering, ingezet door bijvoorbeeld politieke leiders door samen op te trekken voor de verliezers van de coronacrisis, in plaats van de partijpolitieke status quo te verdedigen. Dus Lodewijk en Jesse: laat je van jullie beste kant zien, ga voorop door juist nu een gedurfde stap in de samenwerking te zetten. Daarmee kunnen jullie een glimp laten zien van hoe de verbondenheid, tijdens de lockdown zo toegejuicht vanuit al die huizen, zal kunnen beklijven via hoopgevende politieke keuzes.
Dit artikel staat in het zomernummer van de Helling ?️, jaar 2020. Altijd de nieuwste artikelen lezen? Word abonnee van het tijdschrift. Je ontvangt dan vier keer per jaar het tijdschrift per post. Of kies voor het online abonnement en lees de Helling digitaal.
De Helling draagt bij aan verdieping en politieke visievorming binnen GroenLinks. Met een abonnement steun je het werk van het tijdschrift en Wetenschappelijk Bureau GroenLinks.