In zijn voorstelling Hoogtij vraagt Nederkoorn zich af wat wij dan gaan doen. Gaan wij met miljoenen oranje klimaatvluchtelingen richting onze oos­terburen? En hoe kijken Duitsers tegen al die migranten aan?

Nederkoorn stelt relevante vragen, die ik gek genoeg niet eerder ben tegengekomen. Want de scenariostudies over klimaataanpas­singen richten zich vooral op technologische en infrastructurele oplossingen. Het lijkt alsof we wegduiken voor de vraag hoe we op een andere manier onze maatschappij kunnen inrichten, ook al weten we diep vanbinnen dat klimaatverandering gevolgen zal hebben voor onze manier van leven.

Als er over mensen wordt gesproken die huis en haard moeten verlaten vanwege kli­maatverandering, dan gaat het vooral over anderen. Mensen in Bangladesh of Qatar. Terwijl Nederland een van de landen is die het grootste risico loopt om in de toekomst onder water te staan. Te beginnen met onze landge­noten op Aruba, Bonaire en Curaçao. De kans is groot dat een deel van die Nederlanders binnen twee generaties klimaatmigrant is, binnen eigen land en over de grenzen heen.

Ik realiseer me dankzij Nederkoorn dat we nooit over onze status als toekomstige klimaat­migrant praten. Niet zo gek, want de polarisa­tie rondom migratie leidt ertoe dat we het als iets negatiefs zien. Toch is dat weleens anders geweest; lange tijd hebben we geleerd dat de Hugenoten en Joden uit Spanje, Portugal en Frankrijk, die vluchtten voor de inquisitie, een belangrijke bijdrage leverden aan de Gouden Eeuw. En laten we eerlijk zijn: velen van ons hebben ouders die migrant zijn, of een partner die uit een ander land komt. In Amsterdam wonen 180 nationaliteiten.

Ik ben benieuwd waarop we uitkomen als we de waarheid onder ogen zien en onszelf of onze kinderen als toekomstige migrant voor­stellen. Hopelijk voelen we dan wél de behoefte om mensen die vluchten voor oorlog of honger te laten integreren in de samenleving. Hopelijk zien we dan ook dat het urgent is dat we onze klimaatuitstoot drastisch verlagen. En hopelijk luisteren we dan eindelijk naar landen die tij­dens klimaatonderhandelingen vragen om solidariteit de basis te laten zijn van ons beleid.

Want het is hoog tijd dat we ophouden met onze economische belangen op de korte termijn te laten prevaleren boven het algemeen belang van een leefbare wereld.