Als wij echt een groene welzijnseconomie willen, zoals het discussiestuk Samen onze toekomst in handen nemen bepleit, dan moeten we verder gaan dan het ”herstellen van de zoekgeraakte balans” op het belasten van arbeid en vermogen. En het simpelweg belasten van vervuiling en luxeconsumptie is ook niet genoeg.
We leven in een wereld waarin de één profiteert ten koste van de ander. Die ander is vaak arm, vrouw en/of van kleur. Het is een systeem dat roofbouw pleegt op onze natuur en onze grondstoffen. Dat bossen vernietigt en oceanen leegvist. Wiens failliet klimaatverandering heet.
De extreme rijkdom, wijdverspreide armoede en grootschalige destructie van onze planeet zijn geen rafelrandjes die we eraf vijlen. We moeten erkennen dat deze problemen niet los van elkaar staan, maar symptomen zijn die inherent zijn aan het kapitalisme. Het staat tussen de regels door in het discussiestuk, maar laten we het hardop zeggen: het kapitalisme is moreel failliet en ecologisch onhoudbaar.
En met de huidige klimaat- en biodiversiteitscrises is het een tikkende tijdbom. Durf excessen zoals privéjets en vormen van extreem bezit te verbieden. Durf te spreken van systeemverandering. Want alleen dan kun je de grootste vermogensongelijkheid ter wereld aanpakken, publieke voorzieningen versterken en in de richting gaan van een post-kapitalistisch systeem waarin welzijn en ecologie centraal staan.
