Met de hele hetze rondom de racistische uitlatingen van Geert Wilders is het verfrissend om eens op een andere manier naar Wilders en de PVV te kijken. Wie of wat zijn ze? Hebben ze iets wat we een ideologie kunnen noemen, en zo ja, waar bestaat die uit? Ook wordt Wilders regelmatig vergeleken met Hitler en het fascisme. Is dit terecht? Politiek historicus Koen Vossen probeert een antwoord te geven op deze vragen in zijn boek Rondom Wilders. Portret van de PVV (2013).
Religie blijft een ongemakkelijk thema voor de politiek. Ze is te aanwezig in de samenleving om te kunnen negeren, maar mag tegelijkertijd niet worden vermengd met het bereik van de staat. Zeker bij links bestaat wantrouwen tegen religie en religieuze instituten, wier grip op de samenleving ooit zo groot was. Inmiddels heeft geen enkele godsdienst nog een meerderheid, maar voert het seculiere de boventoon.
All over Europe, Green and left-wing political parties are confronted with rising political movements that claim to speak in the name of 'the people'. These movements pit themselves against mainstream politics, which they regard as elitist. They create an unbridgeable gap between the 'bad' elite, the 'good' people and the 'other' (usually minority groups).
In a deeply de-politicized EU, where any form of popular resistance is spontaneously stigmatized and condemned as 'populism', one cannot but sound the alarm: Aren't we today, in the name of 'economic necessity', sacrificing democracy? And at what cost?
Hokjesdenken is onwijs menselijk maar evengoed verwerpelijk. In de strijd tegen vooroordelen en discriminatie moet GroenLinks de schotten tussen ministeries, portefeuilles en programmahoofdstukken doorbreken.
Politici hebben soms weinig respect voor de feiten: ze denken dat je ze kunt wegdiscussiëren. Maar politiek en wetenschap moeten elkaar juist respecteren.
De studietax is ooit door GroenLinks geïntroduceerd als alternatief voor de huidige studiefinanciering. Waarom horen we daar zo weinig van?
In reply to Katsambekis' article Pels writes: 'Political history of the past century has proven a bloody graveyard for all claims to act as 'true representatives of the people'. Liberal democrats should remain aware of the dangers lurking in the habit of taking democracy literally, as direct 'rule of the people'.'
In zijn boek The End of Over-consumption (2003) analyseert de Nederlandse politiek filosoof Marius de Geus hoe we in een consumptiecultuur zijn beland en hoe we die weer moeten verlaten. Onze redding is een zuinige, maar comfortabele levensstijl die te bereiken is door matiging en zelfdiscipline. Je hoeft in Nederland niet ver te lopen om te zien dat een pleidooi voor herinvoering van onze zuinige calvinistische volksaard behoort tot het genre van science-fiction.
De emancipatie lijkt te verdwijnen door de enorme nadruk in de media en marketing op het onderscheid tussen mannen en vrouwen.