Drie zaken sprongen in het oog. De zware boodschap dat elk regime dat ‘de ander’ niet als mens ziet, uiteindelijk haar eigen kinderen opeet. Overal ter wereld zien we hoe neokoloniale economieën, groot geworden door een onmenselijke behandeling van de bewoners van overzeese wingebieden, steeds vaker ook binnen eigen land de basisrechten van burgers schenden.

Met Chemours, de stikstofcrisis, Schiphol, Groningen en Tata zijn de torenhoge kosten van ons eeuwenoude verdienmodel onze eigen grenzen binnengeslopen. We staan op een kantelpunt: blijven we in ontkenning, of gaan we de omslag maken die bij onszelf begint?

Fantasy zou geen fantasy zijn als er niet ook een hoopvolle boodschap in zat. Het wiel van The Wheel of Time draait, elk einde is een nieuw begin, niets is in steen gebeiteld. Volgens Arendt gaan we in elk nieuw begin opnieuw op zoek naar ‘de schat’, en alhoewel we de schatkaart verscheurd hebben, hebben we de stukjes nog in handen. We staan aan zo’n begin. Het jaar 2030, waarvoor we klimaat- en duurzaamheidsdoelen hebben gesteld, komt met rasse schreden dichterbij. Met de oude manier van doen gaan we die met geen mogelijkheid halen. Dat beseffen steeds meer mensen. We weten welke stappen we moeten zetten in de richting van de schat.

Zowel Arendt als The Wheel beantwoorden de ‘hoe dan’-vraag: samenwerken, debatteren, samen verder. Want de verschillen onderling mogen groot zijn, het verschil met de mensen die alleen de begane paden willen volgen is veel groter. In mijn hoofd verbindt deze boodschap zich met het besef dat als we in november geen regering over links krijgen, we geen van onze 2030-doelen zullen halen.

We moeten samenwerken binnen en tussen politieke partijen én met de maatschappelijke beweging. Hoe je het ook wendt of keert, de doelen op milieu, klimaat, gelijkheid en armoede halen we alleen door nu de handen ineen te slaan, zodat we de kans krijgen de nieuwe weg te bewandelen die zich voor ons uitrolt.