Klimaatonderhandelingen worstelen met politieke traagheid. Dit terwijl klimaatverandering vraagt om daadkrachtige maatregelen. Onder veel wetenschappers en politici wordt de roep om geo-engineering ondertussen steeds groter. Maar in het Antropoceen heeft deze technologie radicale gevolgen voor de natuur én samenleving. Hoe kunnen we met elkaar, zowel globaal als lokaal, waken voor de gevaren en afspraken maken voor een eerlijke toekomst?
Vorige week waren er gemeenteraadsverkiezingen in de meeste Nederlandse gemeenten. GroenLinks verloor 1% (van 6,2 naar 5,2%) en 64 raadszetels ten opzichte van 2010, destijds de beste uitslag van GroenLinks ooit bij gemeenteraadsverkiezingen. Het dieptepunt bij de Kamerverkiezingen in 2012 is GroenLinks daarmee definitief voorbij.
Tom Louwerse, Frank Hemmes en Pieter Pekelharing vinden dat ik de feiten stukrelativeer en dat politiek bedrijven op basis van onzekerheid niet mogelijk is. Maar een vrijzinnig-democratische politiek moet juist meer onzekerheid wagen.
Jesse Klaver heet eigenlijk Yasser Feras. Er is een cultuurmarxistisch complot gaande tegen de verworvenheden van onze joods-christelijke samenleving. De woorden 'Volkskrant' of 'NOS' boven een verhaal maken feiten bij voorbaat verdacht. Trump gaat het gevecht aan met ‘Fake News’ en de terriër Baudet doet vrolijk mee. Welkom in het post-waarheidtijdperk.
Maximilien de Robespierre, een van de belangrijkste leiders van de Franse Revolutie, is nog altijd een controversiële man. Maar wie was hij als mens? Ruth Scurr doet in Fatal Purity een poging om Robespierre te begrijpen.
“Als u een stad langdurig moet belegeren, mag u haar boomgaarden niet vernietigen. Laat de bijl rusten en laat de bomen staan, want u moet er zelf van eten, en bovendien: is een boom soms een mens, dat u tegen hem moet strijden?” (Deuteronomium 20:19). Net zo min als oorlogvoerende partijen zich bekommeren om mensenlevens of de gebouwde omgeving tonen ze respect voor het milieu.
Wereldwijd zoeken politici de oplossing voor de financiële en economische crisis in austerity policies: een streng beleid van bezuinigen en het terugdringen van schulden. Een bekritiseerde oplossingsrichting (leestip: 'Austerity, the history of a dangerous idea' van Mark Blyth), maar wel een die stand lijkt te houden. Linkse partijen staan er bij en kijken er naar. Om vervolgens te grijpen naar een favoriete maatregel: het inkomensafhankelijk maken van voorzieningen en uitkeringen. Als we dan toch bezuinigen, laten we dan in elk geval de lage inkomens sparen. Dat klinkt sympathiek en past bij de door links gewenste solidariteit tussen rijk en arm. Maar is het eigenlijk wel zo'n goed idee?