Antimoon is een halfmetaal met symbool Sb. Het heeft de bijzondere eigenschap dat het volume toeneemt bij afkoeling.
Uit politieke verslaggeving en op sociale media rijst vaak het beeld van een guur opinieklimaat als het om Europa gaat. De harde eurosceptici van de PVV en FvD spreken zich uit voor een Nederlands vertrek uit de Europese Unie. Op Twitter worden zij ondersteund door anonieme twitteraars met Nederlandse vlaggetjes die hun walging uitspreken over de ‘EUSSR’.
De grondstoffenhonger van de bouwsector is onhoudbaar, stelt Elphi Nelissen. De hoogleraar Duurzaam Bouwen aan de TU Eindhoven leidde de projectgroep die in januari dit jaar de zogeheten Transitieagenda voor de bouw presenteerde, met ambities richting een circulaire bouweconomie in 2050. Van Nelissen had de groep de lat nog veel hoger mogen leggen. “Als we blijven bouwen zoals we dat tot nu toe hebben gedaan, maken we de natuur, de aarde en uiteindelijk onze toekomst kapot.”
Banken weten via onze betaalgegevens heel veel van ons. Maar wat mogen of moeten ze met die kennis? Hoe ver reikt hun zorgplicht? Mogen ze geld verdienen aan hun kennis over onze meest intieme transacties? Onvermijdelijke vragen die dringend bediscussieerd moeten worden.
Een circulaire economie is het antwoord op de schaarste aan grondstoffen, lezen we vaak. Maar welke grondstoffen zijn nu precies schaars? Promovendus Theo Henckens zocht het uit voor een grote groep metalen. Hij pleit voor een internationaal beleid dat leidt tot versnelde vervanging en recycling van de meest schaarse metalen. Want anders zijn de winbare voorraden aan antimoon, goud, molybdeen en zink binnen een eeuw uitgeput, die van dertien andere metalen binnen duizend jaar. Dat kunnen we niet maken tegenover toekomstige generaties.
Als je er eenmaal op gaat letten, zie je ze overal: grenzen. In de intermenselijke relaties speelt de grens een hoofdrol. Over iemands grenzen gaan (‘tot hier en niet verder’), of juist andermans grenzen respecteren; je eigen grenzen kennen of de grens opzoeken: het komt allemaal voor.
Helemaal aan het eind van zijn recente boek vertelt Lodewijk Asscher een ontroerend persoonlijk verhaal. Toen hij acht jaar oud was, woonde hij het huwelijk bij van een achternicht. Zij trouwde met een jood uit Canada en het huwelijk werd voltrokken in de synagoge aan het Jonas Daniël Meijerplein in Amsterdam. De kleine Lodewijk droeg voor de gelegenheid de blauw-witte keppel van de Haagse Liberaal Joodse Gemeente. Hij begreep niet zoveel van alle gezangen en gebeden, maar wat de rabbijn vanaf de kansel zei, zou hij nooit meer vergeten. De rabbijn zei dat hij blij was dat dit geen gemengd huwelijk was. Want joden die kozen voor een gemengd huwelijk ondermijnden het joodse volk en geloof en maakten daarmee het werk van Hitler af. Lodewijk voelde zijn vader verstijven. Zijn moeder, die van huis uit katholiek was, deed alsof ze niets gehoord had. “Op de terugweg naar huis was de lucht helderblauw. Ik zat met mijn zusjes achterin. Voorin de auto zaten twee mensen die zelf bepaalden hoe ze hun leven leidden. Mijn ouders. Geen mens die ze dwong ooit nog naar die, of enige andere, rabbijn te luisteren.” (Zie pagina 192.)