Hans Groen beschrijft de problemen in de Eurozone als een prisoner's dilemma. Naarmate de tijd vordert en de crisis in de Eurozone zich steeds verder uitdiept, wordt steeds duidelijker dat de crisis vooral een politiek-electorale crisis is. Beiden partijen houden elkaar in een wurggreep en duwen elkaar over de rand heen, terwijl geen van de partijen daar belang bij heeft.
Democratie ligt onder vuur, net als honderd jaar geleden, toen de Duits-Italiaanse socioloog Robert Michels (1876-1936) de 'ijzeren wet van de oligarchie' formuleerde in zijn Soziologie des Parteiwesens in der modernen Demokratie, Untersuchungen über die oligarchischen Tendenzen des Gruppenlebens (1911). Terwijl Michels zijn socialistische idealen uiteindelijk inwisselde voor het Italiaanse fascisme, wordt democratie tegenwoordig aan de kant geschoven ten gunste van de zogeheten technocraten.
Cyprus is voorlopig van de ondergang gered. Dat bleek afgelopen zondagavond.
De Europavisie van GroenLinks is gevaarlijk naïef, zo schrijft Ewald Engelen afgelopen zaterdag op de opiniepagina van het NRC. Nederlanders zullen nooit de solidariteit kunnen opbrengen die GroenLinks van hen vraagt. Europarlementariër Bas Eickhout dient Engelen van repliek.
De huidige eurocrisis is in de ogen van Alfred Kleinknecht geen staatsschuldencrisis, maar een crisis van solidariteit. Een Europese muntunie kan niet bestaan zonder Europese solidariteit.
Het verkiezingsprogramma van GroenLinks voor de Europese verkiezingen van mei 2014 besteedt haar eerste twee hoofdstukken ('Een sociaal Europa' en 'Meer democratie') aan een antwoord op de politieke en financieel-economische crisis in de Europese Unie. Het is echter de vraag of de antwoorden die GroenLinks formuleert daadwerkelijk haalbaar (effectief?) zijn.
Na het faillissement van Lehman Brothers in september 2008 is de staatsschuld in de meeste eurolanden aan de hoge kant. De politiek heeft daardoor nog maar minimale speelruimte. Mocht zich een tweede bankencrisis aandienen, dan moeten onconventionele methoden een uitweg bieden.
Tijdens de tweede lezing in de reeks 'Waardevolle economie' analyseerde econoom Alfred Kleinknecht de bouwstenen van de crisis. Een belangrijke rol geeft hij aan het neoliberale gedachtegoed, dat sinds de jaren tachtig bezig is de verzorgingsstaat af te breken. De shock van de crisis wordt door rechts aangegrepen om fors te bezuinigen op de restanten van de keynesiaanse economie.
De financiële crisis woekert nog immer voort, inmiddels vooral als soevereine schuldencrisis in de Europese periferie. Tegelijk is het debat de afgelopen jaren verengt tot de overheidsbegroting: blijven we onder de 3% en hoe slecht was het beleid in de crisislanden in de periferie van de Eurozone wel niet. Daarmee verliezen we de fundamentele oorzaken van de huidige economische misère uit het oog, en wordt de schuld te eenzijdig bij overheden gelegd.
Ons geldsysteem is structureel instabiel, regeringen zouden ruimte moeten geven aan alternatieve munten. We moeten weg van het monopolie van één soort geld.