Er was eens…
een mens die een ander mens een verhaal vertelde. Eén verhaal om in geloven, één stem om naar te leven. 
Een verhaal dat ik doorvertel in de manier waarop ik eet, door hoe ik heet, in wat ik neem en geef, in hoe ik mij beweeg. 
Over hoe ik als mens op aarde betekenis geef, over waar materie uit bestaat. Een verhaal over liefde, hoe dat eruitziet en over goed en kwaad.

Een verblindend narratief voor de een, een verbindend narratief voor de ander. 

Ik wil niet uit elkaar vallen, niet mijn vuisten ballen, na kranten lezen, schermen scannen, iedere dag aan nieuwe realiteiten wennen, regen van meningen, verstoorde tekens van beter weten, schrijven harde stemmen oplaaiende opstokende drammende gammele verzinsels, ophitsende krachttermen, ongetemde machten en onvertogen woordenhopen. 
Laat we ons niet uit elkaar stoken, want het is aan ons dit. 
Het is aan mij dit. 

Aan familietafels tussen de gangen, midden in gezinnen tussen het dag-drammen, in vriendenkringen tussen drinken en dansen. 
Daar waar het scheuren bij de naden trekt, onder keurige tafellakens, trekt het, lijnen in zandbakken. 

Het verhaal dat mij uitnodigt om dat wat ik als kind geloofde te laten rijmen met dat van een ander. Een gesprek tussen geloven en verhalen, ontmoetingen en denkbeelden, een gesprek waar we allemaal onderdeel van zijn en waar ik altijd een ander voor nodig heb en daarom niet vaststaat, vorm krijgt of dichtslibt. 

Dat is ons verhaal. En het is aan ons. 
Om dat moeilijk te geloven verhaal, dat we al doende in elkaar haken, mensen toch te laten raken.
Om van ‘er was eens’, ‘er waren’ eens te maken. 

Het is aan ons, om elkaar te geloven, in de wensen gutsend over de randen van gedachten, vol verwachting wanneer we lopen over van denken aan later, in het straten leggen, het paden trekken, in de heggen kappen, in de bruggen tussen ruggengraten bouwen van maakbaar naar raakbaar, leven en laten léven. 

Dat is ons verhaal. 
Een verhaal dat zich niet laat voorlezen, maar voorleven, elke dag opnieuw ontdekken. 
Want vrijheid heeft geen hekken. 

Het is er allemaal. 
Verhalen die nooit af zijn, 
Nog niet rond of goed door gefluisterd, een beeld geven van een toekomst die we verlangen, waarin we minder bang en meer afhankelijk, op vrije manier, met elkaar het onbekende levenspad bewandelen.
Niet hand in hand maar zij aan zij, geen compromis maar beiden vrij. 

In alle totems en alle talen
In alle soorten en alle maten
Dat wat je kent, en dat waar je telkens naar moet raden. 

Ik geloof in dat verhaal. 
Want er was niet één, nooit één verhaal. 
Nooit alleen die taal maar allebei of meer.
Nooit alleen het woord maar juist de daden.
Nooit alleen ‘er was eens’, 
maar ‘er waren’.

Deze tekst is eerder gepubliceerd in IDEE.