Het is daarom goed dat taal een altijd veranderend fenomeen is, maar tegelijkertijd maakt dat het ook ingewikkeld. Tegen woorden die vijftig (of twintig, of soms zelfs tien) jaar geleden gangbaar waren, kan nu heel anders aangekeken worden. Lees je oude kinderboek-favorieten van vroeger nog maar eens: die kunnen qua taalgebruik soms shockerend achterhaald overkomen.
Ondertussen heb je de groep mensen die bang, tegendraads of zelfs boos wordt van veranderingen op het gebied van taal. Ze hebben het gevoel dat hen daarmee iets wordt afgepakt, maar wat dat dan precies is, wordt zelden duidelijk.
Taal kan dus een splijtzwam zijn, maar ons ook verenigen, belangrijke boodschappen voor het voetlicht brengen en een maatschappij verbeteren. Als we er maar bewust mee omgaan.
Vandaar dat deze editie van De Helling een dossier bevat met verhalen over taal én framing, die in het verlengde daarvan liggen. Dit is een samenwerking met het wetenschappelijk bureau van de PvdA, omdat we de missie delen dat ons linkse verhaal de harten van mensen meer moet gaan raken.
Als iemand met een heel groot hart voor taal, boeken, woorden en alles wat daarmee samenhangt, leek het me een mooie gelegenheid om ook de rest van het nummer grotendeels te vullen met essays en andere artikelen die hierbij aansluiten.
We kunnen immers allemaal niet zónder taal, dus laten we het mooiste maken van het leven mét.
