In het familie-epos van Roline Redmond wordt de blues meerstemmig gezongen door vrouwenstemmen. Sterke vrouwen die allen de last van hun geschiedenis op hun schouders dragen; die hun dochters kwetsen zoals zij zelf gekwetst zijn; maar niemand uit hun kudde laten vallen.
Wat we zeggen, hoe we dat brengen en waarom we bepaalde woorden kiezen, is van essentieel belang. Niet alleen in de politiek of de wetenschap, maar in alle aspecten van het leven.
Framing heeft ten onrechte een slechte naam, want zonder framing geen ideologische strijd. Een politieke partij die niet aan framing doet, vervalt al snel in technocratische politiek: een overload aan beleidsvoorstellen zonder een duidelijk beeld van waar die partij nou echt voor staat. Of ze vervalt in machtspolitiek, waarbij niet ideologische overtuigingen maar kiezersonderzoeken de koers dicteren.
De dominante taal van duidelijkheid en daadkracht schept een cultuur van bekvechten en beledigen, die in het voordeel werkt van populistisch rechts. Hoe kan GroenLinks-PvdA daar een verhaal van vriendelijkheid en empathie tegenoverstellen?
Hoe wordt links weer de beweging van het vrije genieten?
Nederland struikelt van crisis naar crisis. We beleven het slotakkoord van decennialang beleid gericht op de korte termijn, met een fixatie op oneindige groei en het zelfredzame individu in het middelpunt van de aandacht. Verder dan compenseren en het afkopen van sociale verschillen komt de overheid niet meer. Het is hoog tijd voor een nieuw beginakkoord waarin de lange termijn voorop staat, met de nadruk op de eindigheid van natuurlijke hulpbronnen en de focus op de kwetsbaarheid van het individu.