In de meeste boeken over duurzaamheid en de toekomst van de mensheid gaat het over de grote lijnen. Maar welke stappen zet je om je doel te bereiken? Een antwoord op die vraag geeft Alexander de Roo (1955) in 'Halverwege de groene eeuw 1970-2070'.
‘Het persoonlijke is politiek’ is een uitdrukking die vooral tijdens de late jaren zestig en zeventig gehoord werd en nog altijd zeggingskracht heeft. De uitdrukking is afkomstig uit de feministische beweging. De exacte oorsprong is onbekend en de gedachte is dat politieke en persoonlijke kwesties elkaar beïnvloeden. Een andere gedachte is dat de concrete ervaringen van vrouwen de basis vormen van het feminisme, zowel persoonlijk als politiek.
De Duitse groene partij Bündnis 90/Die Grünen is in haar vierde decennium een nieuwe weg ingeslagen. Het toetreden tot de stoplichtcoalitie met de sociaaldemocratische SDP en de liberale FDP is een keerpunt. Na een eerste periode met alleen SDP (1998-2005) regeren de Groenen nu voor de tweede keer op federaal niveau. Met het motto dare progress (‘vooruitgang met lef’) zijn er kansen voor verandering na zestien jaar conservatief beleid.
Voor wie de publicaties van Wetenschappelijk Bureau GroenLinks trouw volgt is ‘Besturen met idealen’ een vertrouwd thema. De uitdaging ervan staat ook centraal in het evaluatierapport na de tegenvallende Tweede Kamerverkiezingen van 2021: “Laat zien dat ‘idealen’ en ‘besturen’ hand in hand gaan: het is van belang dat GroenLinks duidelijk maakt hoe zij met behoud van idealen kan besturen.”
Duitsland heeft gestemd en er is een nieuw politiek landschap ontstaan. In zijn laatste analyse over de Duitse Groenen bespreekt Roderick Kefferpütz de groene verkiezingscampagne, belicht hij de krachten die een nieuw politiek landschap in Duitsland vormgeven en betoogt hij dat de Groenen goed gepositioneerd zijn om de aanjager van een regeringscoalitie te worden.
Wat is de onderscheidende politieke filosofie van groene partijen? En wat betekent dit voor concrete beleidsterreinen? Dat zijn de kernvragen die de Belgische groene politicus en denker Dirk Holemans met een team auteurs beantwoordt in Het Ecologisch Kompas. Daarmee biedt deze bundel een inspirerende koerswijzer voor de dagelijkse politieke praktijk van GroenLinksers.
On 29 September 2013, Austria went to the polls. The results gave the Greens 12,4% of the vote, a plus of 2%. Despite high hopes, the Greens were once more left without a governing option, though, in a party-system strongly and persistently shifting to the right. Can a new strategic positioning make the Greens the party that puts a halt to this trend?
Waarom is er na zes jaar crisis zo weinig protest? Gezien de voortdurende berichtgeving over de losgeslagen financiële wereld, speculerende semi-publieke instellingen en groeiende sociale ongelijkheid is de hedendaagse apathie op zijn minst opmerkelijk. Hoe is ze te verklaren? Het gebrek aan protest hangt samen met een gebrek aan een Groot Verhaal, dat de huidige misstanden met elkaar in verband kan brengen en tot actie aanzet.
Waarom is er na zes jaar crisis zo weinig protest? In deel 1 kwam ik tot de conclusie dat het gebrek aan protest kan worden verklaard door de maskerade van de neoliberale ideologie als ‘realiteit’. In dit tweede deel benadruk ik de mogelijkheid tot vervanging van het neoliberale narratief. Een voorwaarde daarvoor is dat we het opnieuw als ideologie leren herkennen – en niet langer als ‘realiteit’ accepteren.
Religie blijft een ongemakkelijk thema voor de politiek. Ze is te aanwezig in de samenleving om te kunnen negeren, maar mag tegelijkertijd niet worden vermengd met het bereik van de staat. Zeker bij links bestaat wantrouwen tegen religie en religieuze instituten, wier grip op de samenleving ooit zo groot was. Inmiddels heeft geen enkele godsdienst nog een meerderheid, maar voert het seculiere de boventoon.