In multiculturele buurten scheppen veel migranten een thuis door het verweven van hun culturele gewoonten en producten met die van anderen. Dit proces van ‘homemaking’ maakt de samenleving inclusiever. Het stelt ons in staat om op een nieuwe manier te kijken naar integratie.
Ondanks terechte kritiek op het begrip ‘veerkracht’ is het zonde om het weg te gooien. Meer aandacht voor de context waarin het begrip functioneert kan helpen. Een kritische bespreking van veerkracht aan de hand van de verhalen van vluchtelingen.
Inburgeren werd voor nieuwkomers vooral een kwestie van zelfredzaamheid, nadat het tweede kabinet-Rutte in 2013 een nieuwe Wet inburgering invoerde. Asielmigranten en zogeheten gezinsmigranten kregen drie jaar de tijd om de taal onder de knie te krijgen, zich te verdiepen in “Nederlandse waarden en normen” en betaald werk te vinden. Het moest goedkoop en efficiënt, zo vond de regering. Volgens wethouder Cees van Eijk werd het een ramp.
De VVD wil in Den Haag 30 miljoen bezuinigen op maatschappelijke opvang en de PVV in Den Haag zelfs 150 miljoen. Daarmee ondergraven ze hun eigen beleid, want subsidies zijn nodig om onderdrukten op te vangen.
In het essay 'How to cure a fanatic' gebruikt de Israëlische auteur Amoz Oz een mooi beeld voor de verhouding tussen individu en maatschappij. Volgens hem moet men mensen niet beschouwen als eilandjes, maar als schiereilanden.
Olga Abell en Marianne van Teunenbroek van Sardes, advies- en onderzoeksbureau voor onderwijs, kinderopvang, zorg en jeugd, reageerden afgelopen vrijdag in Trouw op het eerder verschenen opinieartikel van Bureau de Helling-medewerker Katinka Eikelenboom over segregatie onder peuters. Volgens hen is de tijd rijp voor de integratie van peuterspeelzaalwerk en de kinderopvang.
Enkele dagen geleden prijkte op de opiniepagina van de Volkskrant een persoonlijk relaas van Sarah Sluimer over seksisme op straat richting de ongesluierde vrouw. Sluimer en ik lijken op elkaar. We wonen allebei in Amsterdam; zij in Oost en ik in West. Aan haar voor- en achternaam te zien, is ook zij honderd procent NL. De bijbehorende foto verraadt dat we ongeveer even jong moeten zijn. Haar ervaringen met sissende allochtone mannen zijn herkenbaar, maar anders dan bij haar, richten de hongerige blikken zich bij mij meestal op mijn ronde achterkant.
In juni had ik het genoegen de summer school van de Green Foundation Ireland bij te mogen wonen, in de prachtige gebouwen van Queen's University in Belfast. Het programma had als overkoepelend thema 'Greening the EU in the context of the Eurosceptic debate'. Als Nederlandse 'groene' verwachtte ik kennis te maken met de diverse invalshoeken van andere Europese groene partijen en groene wetenschappelijke bureaus. Die verwachting kwam uit, maar de verschillen en overeenkomsten waren niet altijd die welke ik verwacht had.
Het fenomeen zwarte en witte scholen is bekend, maar segregatie treedt al op onder peuters. Kinderen van migranten en laagopgeleide autochtonen gaan naar de voorschool, kinderen van hoger opgeleide tweeverdieners naar de kinderopvang. Waarom kiezen we er niet voor om onze kinderen samen te laten opgroeien, te laten spelen en zich te laten ontwikkelen?
De worsteling in de Haagse integratienota staat symbool voor de manier waarop het integratiedebat de afgelopen jaren gevoerd wordt. De samenleving zou uit twee groepen mensen bestaan: autochtoon of allochtoon.