Enkele dagen geleden prijkte op de opiniepagina van de Volkskrant een persoonlijk relaas van Sarah Sluimer over seksisme op straat richting de ongesluierde vrouw. Sluimer en ik lijken op elkaar. We wonen allebei in Amsterdam; zij in Oost en ik in West. Aan haar voor- en achternaam te zien, is ook zij honderd procent NL. De bijbehorende foto verraadt dat we ongeveer even jong moeten zijn. Haar ervaringen met sissende allochtone mannen zijn herkenbaar, maar anders dan bij haar, richten de hongerige blikken zich bij mij meestal op mijn ronde achterkant.
Hoe is het om als vluchteling een levensgevaarlijke tocht naar een betere toekomst te ondernemen? In Virtual Reality-installaties en games for change kunnen spelers zien, horen en voelen wat vluchtelingen ervaren. Zo veranderen vluchtelingen van getallen in de krant naar mensen met herkenbare levens, dromen en doelen. Een reis naar het hart van een vluchteling.
In de hemel zijn er Franse koks, Britse agenten, Duitse autofabrikanten, Italiaanse minnaars en Zwitserse regelneven. In de hel zijn de koks Brits, de agenten Duits, de autofabrikanten Frans, de minnaars Zwitsers en de regelneven Italiaans.
Buiten het zicht van de politieke radar is het niet 5 voor 12, maar een nieuwe dag. Een dag die zich kenmerkt door een bloeiende en groeiende nieuwe generatie jonge Nederlanders. Wij zijn jonge mensen die niet dromen van de jihad, maar van vrijheid en democratie. Wij opereren niet langs etnische of religieuze lijnen, maar op basis van gedeelde interesses en idealen. Een hoofddoek op stiletto's. Sproeten met kroeshaar. Geen dubbele, maar een driedubbele nationaliteit.
In het huidige immigratiedebat bestaat de neiging om allerlei problemen en verschijnselen aan elkaar te verknopen tot een onontwarbare kluwen. GroenLinks moet juist nu het hoofd koel (en het hart warm) houden om haar visie op migratie en migratiepolitiek aan te scherpen, vinden Harry van den Berg, Laure Michon en Gerrit Pas.
De vorming van een kabinet met GroenLinks liep stuk op de onwil van CDA en VVD om vluchtelingen op te vangen in Nederland. Deze twee partijen vinden het Vluchtelingenverdrag ‘niet meer van deze tijd’. Daarmee stellen ze de mensenrechten in de waagschaal, terwijl ze het migratievraagstuk niet oplossen.
Het publieke en politieke debat wordt beheerst door een negatieve houding jegens immigratie. Een dergelijk klimaat is niet erg bevorderlijk voor een open en zakelijke discussie. Toch zou het getuigen van gezond realisme als de spiraal van de anti-immigratieretoriek wordt doorbroken en immigratie niet meer wordt gedefinieerd als een te bestrijden verschijnsel maar als een onvermijdelijk proces dat moet worden gereguleerd.
Het is moreel verdedigbaar om arbeidsmigranten van buiten de EU tijdelijk en onder strikte voorwaarden minder rechten te geven dan burgers in het gastland. Hierdoor zullen landen namelijk bereid zijn om méér arbeidsmigranten toe te laten, stelt migratiedeskundige Martin Ruhs. Want of we het nu leuk vinden of niet: aan veel rechten hangt een prijskaartje. “Als die prijs tijdelijk omlaag gaat, krijgen meer mensen de kans op een beter leven.”
In 1977 schreef de Politieke Partij Radikalen, de ‘vrolijk linkse’ voorloper van GroenLinks, in het verkiezingsprogramma: “Nederland kan geen immigratieland zijn”. De PPR was met name kritisch over arbeidsmigratie. Zeventien jaar later, in 1994, schreef GroenLinks: “Nederland ís al een immigratieland”. En in 2006 stelde de partij dat het gemakkelijker moest worden voor arbeidsmigranten om tijdelijk in Nederland te komen werken. Hoe is deze radicale verandering in het linkse denken over arbeidsmigratie te verklaren?
Beiden zijn zeer succesvolle politici in relatief onzichtbare instituties, beiden zetten zich met hart en ziel in voor een humaner asiel- en migratiebeleid, en beiden zwaaien de komende maanden af: Judith Sargentini als Europarlementariër en Tineke Strik als fractievoorzitter van GroenLinks in de Eerste Kamer. Alleen wacht Strik direct een nieuw politiek avontuur: ze volgt Sargentini op als nummer twee op de lijst voor het Europees Parlement. In het Amsterdamse filmtheater EYE blikken Strik en Sargentini op verzoek van de Helling terug én vooruit.