Voor linkse partijen blijft het migratiedebat een heikel punt. Verkiezingsprogramma’s staan bol van de doordachte beleidsplannen, maar wat is een stevig narratief tegenover het extreme en feitenvrije dominante geluid?
In multiculturele buurten scheppen veel migranten een thuis door het verweven van hun culturele gewoonten en producten met die van anderen. Dit proces van ‘homemaking’ maakt de samenleving inclusiever. Het stelt ons in staat om op een nieuwe manier te kijken naar integratie.
In het programma van de Amsterdamse herdenking en viering van 4 en 5 mei van dit jaar was een onderdeel gewijd aan de Indonesische Evy Poetiray. Zij is inmiddels overleden, haar kleinkinderen vertelden op 4 mei over haar verzetsverleden in Nederland en later in Indonesië, tijdens de onafhankelijkheidsoorlog. Dat deden ze in de grote Centrale Markthal, één van de zogeheten Open Huizen van Verzet.
Volgens Aleksandra Savanović is het hoog tijd dat we onze vastgeroeste ideeën over migranten afschudden. Ze zijn niet ‘een bedreiging voor onze manier van leven’ of slechts ‘onmisbaar voor de economie’. Als we verder kijken dan dat, is er ook een utopische visie op migratie mogelijk.
Waarschuwing: in dit nummer van de Helling worden ongemakkelijke vragen opgeworpen over de rol van Europa op het wereldtoneel.
Klimaatverandering verandert alles – waar mensen kunnen wonen, waar ze hun eten kunnen verbouwen, hoe ze met landsgrenzen moeten omgaan. 'Nomad Century', het derde boek van de Britse wetenschapsjournaliste Gaia Vince, houdt een stevig pleidooi voor het opengooien van de grenzen voor klimaatvluchtelingen.
Enkele jaren geleden las theatermaker Patrick Nederkoorn in een Duitse krant over de ‘aanstaande ont-Hollandisering van de aarde’. Er stond: als maar de helft van alle prognoses over klimaatverandering klopt, dan is het niet de vraag of, maar wanneer Nederland onder de zeespiegel verdwijnt.
De problematiek die door de stroom van vluchtelingen wordt opgeroepen, beheerst het nieuws. Persoonlijk kan ik heel slecht tegen beelden van mensen die ’s nacht door een rivier zwemmen of dagenlang in de regen zitten zonder verder te kunnen.
Inburgeren werd voor nieuwkomers vooral een kwestie van zelfredzaamheid, nadat het tweede kabinet-Rutte in 2013 een nieuwe Wet inburgering invoerde. Asielmigranten en zogeheten gezinsmigranten kregen drie jaar de tijd om de taal onder de knie te krijgen, zich te verdiepen in “Nederlandse waarden en normen” en betaald werk te vinden. Het moest goedkoop en efficiënt, zo vond de regering. Volgens wethouder Cees van Eijk werd het een ramp.