Tussen de socialistische en de neoliberale utopie loopt een gulden middenweg. Is dat misschien het Rijnlandmodel? Of de overlegeconomie? Hoe deze middenweg precies loopt is onderwerp van voortdurende discussies. Ondanks de ontkerkelijking en de teloorgang van de confessionele (‘christelijke’) politiek, vind ik de christelijk-sociale traditie in deze zoektocht nog steeds een interessante inspiratiebron. Maar een radicale update is nodig wil het ideeëngoed zeggingskracht houden. Misschien ligt hier een uitdaging voor GroenLinks.
In België kun je vouchers ('dienstencheques') kopen om daarmee, wit, je huishoudelijke hulp te betalen. Een goed initiatief dat werkgelegenheid en belastinginkomsten oplevert, zegt Hein Cras. Hilde van Dijk vindt dat we innovatiebeleid ook moeten inzetten om passend werk voor iedereen te vinden. Sjoerd van Hoorn betwijfelt of betaald werk voor iedereen het doel zou moeten zijn en Anneke Segers sluit zich daar bij aan met haar roep om een basisinkomen. Ze reageren op de notitie van Bram van Ojik.
Bram van Ojik werkt aan een duurzame visie op werk en sociale zekerheid, zoals je hier kunt lezen. Wij hebben verschillende mensen om een reactie op deze gespreksnotitie gevraagd. Wat willen zij graag terugzien in de visie? In zijn reactie richt Jeroen de Glas, partijbestuurder van GroenLinks, zich op flexcontracten.
Arme mensen zijn dom, dik en lui en dat is allemaal hun eigen schuld, zo klinkt het steeds steeds vaker. Sinds kort is er ook een tegengeluid: juist omdat je weinig te besteden hebt, maakt je slechte keuzes.
In 2006 verscheen Vrijheid Eerlijk Delen, de notitie van de Tweede Kamerfractie van GroenLinks waar ik als toenmalig directeur van het Wetenschappelijk Bureau aan heb meegewerkt. Bram van Ojik kiest in zijn pamflet Kiezen om te delen een andere invalshoek, gedwongen door een gepassioneerde minderheid die zich al die jaren tegen de hervormingen onder Halsema en Sap is blijven verzetten.
De plannen van het kabinet die een eind moeten maken aan de wooncrisis zijn uitgelekt. Het is goed dat het kabinet de urgentie van het probleem nu eindelijk beseft. Maar om de wooncrisis werkelijk te lijf te gaan is het nodig fundamenteel in te grijpen in het systeem en de marktwerking aan banden te leggen. In een volle Tolhuistuin in Amsterdam presenteerde Wetenschappelijk Bureau GroenLinks haar rapport met maatregelen om de wooncrisis aan te pakken.
Komt een versoepeling van het ontslagrecht de dynamiek van de arbeidsmarkt ten goede en helpt het werklozen eerder aan een baan? Of draagt het niets bij aan het overbruggen van de kloof tussen insiders en outsiders op de arbeidsmarkt? Joop Schippers pleit voor een ander beleid.
Socialisme is gericht op behoud van nationale soevereiniteit. Maar de incongruentie tussen politiek en economie kan alleen door een Europese staat worden teruggedraaid. Een verdere politisering en democratisering van Europa is de enige manier om de neoliberale bias van de Europese Unie te bestrijden.
In de jaren '30 van de 20e eeuw investeerde de overheid in de aanleg van het Amsterdamse bos. Dat betekende niet alleen werkgelegenheid, maar ook bomen die CO2 vastlegden en het broeikaseffect beperkten. Dat is het soort investeringen dat we ook nu nodig hebben, aldus Wim Nusselder. Hij reageert op de notitie van Bram van Ojik.
Hoe langer de crisis duurt, hoe groter de druk wordt op het sociale vangnet. De koopkracht daalt, de banen nemen af, de kosten en de zorgen stijgen. Wat is het antwoord hierop van links en in het bijzonder van GroenLinks? Heeft links een geloofwaardig verhaal op het terrein van sociale politiek? Op 28 september verschijnt de nieuwe Helling.