De focus bij achterstandswijken is verkeerd. Niet de wijk, maar de mensen moeten centraal staan..
Vaak wordt in grote steden een sociaal-economische tweedeling waargenomen, waarbij één deel op achterstand blijft. Niet toevallig is daar ook vaak een geografische grens mee gemoeid, zoals de Ring A10 in Amsterdam. Of die tweedeling er ook echt is, werd voorgelegd aan een adviesraad. Hun antwoord dat er geen sprake is van tweedeling in Amsterdam, zorgde de afgelopen week voor enige ophef. Een reactie.
Wat zal er gebeuren met de veertig krachtwijken wanneer een nieuw kabinet aan het bezuinigen slaat? Volgens de Utrechtse wethouder Harrie Bosch is de wijkaanpak nog zeker tien jaar nodig. In de komende jaren zal er in Utrecht sterker worden ingezet op onderwijs, werkgelegenheid en veiligheid, aldus de Volkskrant van 22 april jl.
De wijkaanpak, het krachtwijkenbeleid, is een speerpunt van het kabinet. Alles is erop gericht om veertig achterstandswijken te transformeren in prachtwijken. Daarvoor worden fysieke en sociale maatregelen ingezet, zoals een herstructurering van de woningvoorraad (een diverser woningaanbod) en het versterken van de wijkgemeenschap, de sociale cohesie. Alles voor de wijk.
Maarten Hajer en Ton Dassen stellen dat steden 'slim' moeten zijn om mee te komen in een snel ontwikkelende wereld. Maar hoe doe je dat dan? Socrates recenseert.
Een gedachtenexperiment. Stel je voor, eind jaren vijftig ben je op tweejarige leeftijd met je ouders geëmigreerd van Amsterdam naar München. Jullie zijn nooit meer teruggegaan. Amsterdam ken je slechts van de verhalen. Met weemoed beschreef je moeder hoe zij vroeger over de karakteristieke grachten fietste op weg naar haar oudste zus.
Eén van de meest spraakmakende documentaires tijdens het laatste IDFA-festival was Ouwehoeren: Meet the Fokkens. De hoofdpersonen Martine en Louise Fokkens werken al vijftig jaar op de Wallen en via hun ogen zien we de effecten van globalisering op dat deel van Amsterdam.
In de strijd tegen ongelijkheid kunnen gemeenten het beste streven naar relatief homogene buurtjes in gemengde wijken. Daardoor komen mensen van verschillende achtergronden elkaar tegen bij de supermarkt en hebben ze nog wel buren in wie ze zich herkennen. Een grote misvatting is dat iedereen gemengd zou willen en moeten wonen om een einde te maken aan ongelijkheid, zegt Wouter van Gent, sociaal geograaf aan de Universiteit van Amsterdam.
Het mengen van wijken door middel van herstructurering heeft grote gevolgen voor de binding van de oorspronkelijke bewoners met de buurt. Bij hun pogingen om wijken te ‘upgraden’ zouden gemeentebestuurders zich meer moeten realiseren dat buurten geen verzameling stenen zijn, maar betekenisvolle plekken vol ervaringen en herinneringen van bewoners. De kracht van een buurt moet dan ook uitgangspunt zijn bij herstructurering.
Natuurinclusieve kringlooplandbouw, verticale stadslandbouw en zeewierteelt maken deel uit van de voedselketen in 2050. We eten veel minder vlees, zijn zuinig op nutriënten en zorgen voor een optimale inzet van biomassa. Boeren verdienen aan het voedsel dat zij produceren, maar worden ook beloond voor de diensten die zij de maatschappij leveren, zoals vergroting van biodiversiteit, landschapsonderhoud, waterberging en het vastleggen van koolstof in de bodem.