“Het mooie van Tata Steel vind ik dat je er van alles kan doen: technisch, bij de HR, in de schoonmaak, bij de brandweer of verbandkamer. Ikzelf sta vijftig procent van de tijd in de fabriek en ben daarnaast lid van de ondernemingsraad en het bestuur van de vakbond.

“We zijn niet bang onze banen te verliezen door de energietransitie. We liggen op een mooie locatie, recht naast de grote haven. Of we nu staal maken, windmolens of iets anders, hier zal altijd industrie blijven. Wel maakt men zich op de werkvloer zorgen over hoe er in het nieuws over Tata wordt geschreven, hoe ze zich op verjaardagen nog kunnen verantwoorden. Neem de grafietregens. Die vonden drie jaar geleden plaats en daarna niet meer, toch rakelt elk nieuwsartikel ze nu nog op.

“Het is de werknemers duidelijk dat het anders moet: het was de vakbond die kwam met het plan Groen Staal. Het is natuurlijk niet normaal dat je je als vakbond bemoeit met de bedrijfsvoering van een bedrijf, maar wij zagen dat als er niks zou veranderen er banen in gevaar zouden komen, en dat is natuurlijk wel een zaak voor de vakbond.

“Eerst wilde Tata zich richten op het afvangen en opslaan van CO2 in plaats van iets te doen aan de vervuiling van de omgeving. Als je dat doet kan je de boel wel sluiten, want dan moet na een tijdje de cokesfabriek dicht en daarna ook de hoogovens, en dan kan je hier niets meer. Het plan Groen Staal lost én het CO2- én het omgevingsprobleem op doordat je bijvoorbeeld met elektro-ovens ook geen losse grondstoffen meer nodig hebt (die dan dus niet meer van het Tata-terrein afwaaien, red.).