In 1923 verscheen 'Ich und Du' van Martin Buber. We moeten dus nog even wachten op het honderdjarig jubileum van dit korte filosofische meesterwerk. Toch is het van belang nu al deze tekst ter harte te nemen. Juist door de ‘bubbelficatie’ van de samenleving – het proces waarbij ieder zich terugtrekt in de bubbel van het eigen gelijk – biedt het dialogische denken van Buber de kans om radicaal anders met elkaar om te gaan én kritisch te kijken naar de door kapitalisme en digitalisering voortgedreven wereld.
Nederland moet verduurzamen. Eindelijk lijkt het besef ingedaald dat klimaatverandering en afhankelijkheid van Russisch gas ons dwingen onze maatschappij radicaal anders in te richten. Dat is een enorme operatie; naast het bedrijfsleven en de industrie moet ook het energieverbruik van miljoenen huishoudens op de schop. Dat is niet goedkoop. Voor niets gaat de zon op, maar zonnepanelen, warmtepompen en dubbel glas kosten een flinke duit.
Leidt de Russische invasie van Oekraïne tot een ommezwaai in het GroenLinks-denken over vrede en veiligheid? Een rondgang langs diverse deskundigen werpt licht op deze vraag. “Misschien mag het wel wat meer schuren binnen GroenLinks.”
Wie landelijke verkiezingen wil winnen, moet in de electorale goudmijn Noord-Brabant zijn. Het voormalig katholieke bolwerk is tegenwoordig een van de provincies met het hoogste percentage kiezers die overstappen van de ene partij naar de andere. Dat maakt de provincie een swing state waar stemmen te winnen zijn.
Eén van de meest gebruikte termen in het publieke debat is ook een van de minst begrepen: neoliberalisme. Toen het wetenschappelijk bureau van de VVD een boek publiceerde met het betoog dat neoliberalisme in Nederland niet bestond, was voor historici Bram Mellink en Merijn Oudenampsen de maat vol. Vier jaar lang werkten zij samen met hun collega Naomi Woltring aan een boek over de wortels van het neoliberalisme in Nederland. Ze schreven het boek 'Neoliberalisme. Een Nederlandse geschiedenis'. Hoog tijd voor een gesprek met de auteurs.
Onze relatie met de natuur is gestoeld op eigenaarschap en rentmeesterschap. De natuur is van ons, of is geleend, en moet daarom worden beheerd. In beide gevallen heeft de natuur een functie, namelijk het dienen van menselijke belangen. Hierin schuilt het risico van uitbuiting, en dat is wat in de moderne wereld gebeurt. Filosofe Isabelle Stengers schetst een alternatief systeem van ‘cosmopolitiek’ dat volgens Arthur Oldeman en Elze Vermaas handvatten biedt voor een systeem waarin de natuur een eigen stem heeft.