Staat onze complexe samenleving een duurzame en gelukkige toekomst in de weg?
'De filosofie van Simon Otjes is volledig ongeschikt om problemen met ongelijkheid in de samenleving aan te pakken', aldus Tamar de Waal in reactie op de laatste blog van Otjes.
De crisis, een moment van bezinning? Niets lijkt minder waar. Systeemvragen worden niet gesteld en Den Haag gaat verder op het oude pad. Gammele groeicijfers van 0,1% worden met luid institutioneel gejubel onthaald. De schijnbare hamvraag: hoe krijgen we die stijgende lijn weer terug? Het hele ‘hoe en waarom’ van groei komt niet aan bod. Dit kan zo niet langer, volgens DWARS en Hellingproef; het economisch en monetair ecosysteem moet op de schop.
Rens van Tilburg geeft in de derde lezing van de reeks 'waardevolle economie' een aanzet voor een nieuw economisch verhaal. Als een maatschappij zich zou inrichten op het bereiken van de hoogste mate van geluk in plaats van de hoogste economische groei komen er interessante beleidsaanbevelingen om de hoek kijken.
Een goede compositie bestaat, naast een goede baslijn, uit een pakkende melodie. GroenLinks heeft een duidelijk deuntje nodig, dat blijft hangen nadat de muziek voorbij is.
Ieder jaar besteden we in Nederland ruim 26 miljard euro aan uitkeringen voor werkloosheid en arbeidsongeschiktheid. Uitkeringen die de afstand tot de arbeidsmarkt vaak verder vergroten. Een parallelle arbeidsmarkt biedt mensen loon en werk in plaats van een uitkering. Dit heeft niet alleen grote voordelen voor de werknemers zelf, maar ook voor de samenleving als geheel.
Het is moreel verdedigbaar om arbeidsmigranten van buiten de EU tijdelijk en onder strikte voorwaarden minder rechten te geven dan burgers in het gastland. Hierdoor zullen landen namelijk bereid zijn om méér arbeidsmigranten toe te laten, stelt migratiedeskundige Martin Ruhs. Want of we het nu leuk vinden of niet: aan veel rechten hangt een prijskaartje. “Als die prijs tijdelijk omlaag gaat, krijgen meer mensen de kans op een beter leven.”
Filosofen, dichters, activisme en cultuurkritiek komen bij elkaar in twee rijke boeken over wandelen, die verre van oppervlakkige psychologisering blijven. Auteurs Ton Lemaire en Rebecca Solnit zien het wandelen in letterlijke zin en het onderzoekend slenteren in figuurlijke zin als manieren om de tijd en de moderne wereld te begrijpen.
Ik heb mijn eerste AOW te pakken en tot mijn verbazing deed me dat toch iets. Het gaf me niet zozeer een gevoel van ‘oud zijn’, maar juist van trots. Ik heb het toch maar mooi gehaald, dacht ik, toen ik naar het eerste bankafschrift keek waar de Sociale Verzekeringsbank op prijkte als afzender. 66 jaar en vier maanden. Daags na het ontvangen van mijn eerste AOW werd die leeftijd voor twee jaar gestold in het Pensioenakkoord. Een verstandige maatregel.
Ieder mens heeft recht op zinvol werk met een fatsoenlijke beloning. Dat is het uitgangspunt van ons pleidooi voor een baangarantie voor iedereen in de vorm van een basisbaan. Dit voorstel is een alternatief voor het veelgehoorde idee om iedere burger een basisinkomen te garanderen.