Enkele dagen geleden prijkte op de opiniepagina van de Volkskrant een persoonlijk relaas van Sarah Sluimer over seksisme op straat richting de ongesluierde vrouw. Sluimer en ik lijken op elkaar. We wonen allebei in Amsterdam; zij in Oost en ik in West. Aan haar voor- en achternaam te zien, is ook zij honderd procent NL. De bijbehorende foto verraadt dat we ongeveer even jong moeten zijn. Haar ervaringen met sissende allochtone mannen zijn herkenbaar, maar anders dan bij haar, richten de hongerige blikken zich bij mij meestal op mijn ronde achterkant.
In juni had ik het genoegen de summer school van de Green Foundation Ireland bij te mogen wonen, in de prachtige gebouwen van Queen's University in Belfast. Het programma had als overkoepelend thema 'Greening the EU in the context of the Eurosceptic debate'. Als Nederlandse 'groene' verwachtte ik kennis te maken met de diverse invalshoeken van andere Europese groene partijen en groene wetenschappelijke bureaus. Die verwachting kwam uit, maar de verschillen en overeenkomsten waren niet altijd die welke ik verwacht had.
Als bange konijnen keek de politiek, terwijl de financiële en economische crisis om zich heen greep in de koplampen van die crisis. Verlamd. Versteend. Sommigen zelfgenoegzaam in de dogma's van het eigen gelijk, die al decennia golden en anderen totaal van koers af en niet wetend waar naartoe
De Eurocrisis wordt ten onrechte voorgesteld als zijnde veroorzaakt door gebrek aan begrotingsdiscipline gecombineerd met luie, spilzuchtige en corrupte praktijken rond de Middellandse Zee. De kern van de crisis zit hem in grote onevenwichtigheden in de onderlinge handel tussen Eurolanden. Recente EU-toppen hebben een noodverband gelegd. Echte oplossingen zijn een stuk lastiger.
Gewapende conflicten ontstaan in het algemeen omdat actoren met verschillende belangen er niet in slagen om op een vreedzame manier te komen tot een consensus waarin de belangen van beide actoren worden erkend.
De populistische roep om uitsluiting van buitenstaanders kan leiden tot geweld. Daarom moeten gezagsdragers zich in woord en daad keren tegen discriminatie en ijveren voor een inclusieve samenleving.
Ewald Engelen reageert op het essay 'Macht pakken met Europa'. Hij vindt de GroenLinkse aftrap voor de Europese Parlementsverkiezingen van volgend jaar vintage GroenLinks: overklotsend van de goede bedoelingen waar niemand zich aan kan snijden, strategisch kinderlijk naïef en politiek levensgevaarlijk.
Hoe is het om als vluchteling een levensgevaarlijke tocht naar een betere toekomst te ondernemen? In Virtual Reality-installaties en games for change kunnen spelers zien, horen en voelen wat vluchtelingen ervaren. Zo veranderen vluchtelingen van getallen in de krant naar mensen met herkenbare levens, dromen en doelen. Een reis naar het hart van een vluchteling.
Auteur Gerrit Pas mag als eerste de goedgevulde zaal toespreken. In zijn introductie op de door hem geschreven bundel ‘Burgers beschermen. GroenLinks van Koude Oorlog naar humanitaire interventie' maakt hij duidelijk dat GroenLinks in 1989 werd gevormd uit vier partijen die alle vier tot de politieke kern van de Nederlandse vredesbeweging behoorden, maar daar stuk voor stuk anders in stonden. Van algemeen pacifisten tot atoompacifisten, tot mensen die vooral het blokdenken (waar de NAVO model voor stond) wilden doorbreken.
Er wordt volop gediscussieerd over of en wat er precies tegenover de IS-clips gesteld moet worden. Anti-IS clips maken is een regelmatig gehoorde suggestie, maar het valt zeer te betwijfelen of dat een effectief middel is. Moet je propaganda met propaganda bestrijden?