Welke bijdrage levert kunst aan de samenleving in al zijn diversiteit? Daartoe moet nieuw vocabulaire ontwikkeld worden. Uit Rancières observaties over de afstand tussen kunstenaar en toeschouwer blijkt dat kunst geen diversiteit representeert, maar dialoog faciliteert.
Politieke kunstenaars zoeken de spanning tussen de wereld van de kunst en die daarbuiten. Ze willen met hun werk echt effect sorteren en ontwikkelen daarvoor verschillende strategieën. Hoe werken die?
In welke context werkt de politiek betrokken kunstenaar? Hoe staat het met het beleid in de kunstwereld? Onlangs verschenen hierover twee rapporten, van de Raad voor Cultuur en de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Een kritische lezing.
In welke wereld doet de politieke kunstenaar zijn werk? Sociologe Saskia Sassen sprak tijdens de eerste Life Hack van het kunstproject Hacking Habitat. Haar thema voor deze avond: onzichtbaarheid. Haar sleutelwoorden: uitbanning, complexiteit en geweld in de globale economie.
Temidden van de vele crises van de laatste jaren sluiten steeds meer kunstenaars zich bij sociale en politieke bewegingen aan. Wat hebben kunstenaars en activisten gemeen, waar is er overlap en waar staan ze juist haaks op elkaar?
Mensen worden steeds meer beheerst door grote systemen die met behulp van technologie de regie van ons overnemen. Hoe helpt kunst te begrijpen wat er gaande is en hoe we ons kunnen weren? Een gesprek met Ine Gevers, curator zonder museum.
Tania Bruguera (Havana 1968) is een Cubaanse installatie- en performancekunstenaar. Ze studeerde in Havana en Chicago en exposeert wereldwijd. In 2008 kreeg zij in Nederland de Prins Claus Prijs. Na een optreden op het plein van de Revolutie in Havanna eind 2014 werd Bruguera opgepakt. Inmiddels is zij weer vrij, maar ze kan Cuba nog altijd niet verlaten. Haar werk is controversieel, ook onder politieke kunstenaars.
Politieke kunst wil de wereld niet alleen verbeelden; zij wil de wereld veranderen. Politieke kunst is daarom de natuurlijke bondgenoot van progressieve politiek. Politieke kunst wil nuttig zijn. Niet door haar autonomie op te geven, maar door effect te sorteren buiten de wereld van de kunst met zijn omstreden subsidies, zijn prestigieuze musea, zijn internationale podia en zijn peperdure kunstveilingen.
Beeldend kunstenaar Jeanne van Heeswijk is zelden in een atelier, galerie of museumzaal te vinden. Haar werkplek is de stad zelf, waar mensen verbindingen met elkaar aangaan. Wat haar betreft ben je pas burger als je zelf vorm kunt geven aan de plek waar je woont en werkt.
De kijk op kunst is de laatste tien jaar veranderd: de speelruimte voor vrije kunsten is beperkt. De kunsten en de ‘creatieve industrie’ vervullen een meer functionele rol. Kun je als kunstenaar nog wortel schieten en je voelsprieten over de stad laten gaan? Amsterdams duo-raadslid Lene Grooten en kunstenaar Bart Stuart voeren een gesprek over de ‘duurzaamheid’ van het kunstbeleid.