Er zijn veel ideeën en beleidsvoorstellen voor een duurzame en solidaire samenleving geformuleerd, maar hoe gaan we deze ook realiseren? Joke Hermsen ziet concrete mogelijkheden en laat zich inspireren door Hannah Arendt en Rosa Luxemburg.
Amerikaanse tech-giganten krijgen steeds meer grip op de digitale infrastructuur van het hoger onderwijs. Universiteiten en hogescholen kunnen de regie alleen terugpakken als ze samen optrekken. Welk strategisch digitaal beleid moeten ze voeren?
Het moet al zo’n vijftig jaar geleden zijn dat ik voor het eerst hoorde over de noden van hoogbegaafde kinderen op school. Dat zij te weinig aandacht kregen en dat er weinig onderzoek naar gedaan werd.
Gezien de ontkerkelijking is het tijd de scheiding tussen kerk en staat te verscherpen. Een neutrale overheid kan niet toestaan dat scholen onderscheid maken. Religieus onderwijs is prima, maar dan in eigen tijd en uit eigen zak betaald.
Hef het fundamentele onderscheid tussen openbaar en bijzonder onderwijs op. Alle scholen, religieus of seculier, moeten voortaan hun visie expliciet maken en hun leerlingen voorbereiden op een plurale wereld.
Terecht stuurt staatssecretaris Dekker aan op aanpassing van het onderwijsstelsel. Het onderwijs is een van de laatste verzuilde sectoren. Deze wijziging kan echter niet zonder herbezinning op de rol van religie en levensbeschouwing in het onderwijs. Deze is verre van voorbij.
Martha Nussbaum doet een appèl aan de lezer als mens, als individu met het verlangen de eigen rechten, en die van anderen, te beschermen tegen de willekeur van een argeloze massa.
Waarom ik GroenLinks stem? Vanwege hooggestemde idealen als kansengelijkheid. Dat ideaal komt prachtig tot uiting in het voorstel om er voor te zorgen dat de beste en best betaalde docenten zich inzetten voor de leerlingen die hen het best kunnen gebruiken. Want niemand mag voorbestemd zijn voor armoede en achterstand.
Dat vreemde, romantische idee dat onderwijsbestuurders als regenten kunnen zetelen in ivoren torens en de wantoestanden op hun instellingen gemakshalve kunnen negeren, daar moeten we echt vanaf. Dat hoort bij een wereldvreemde elite en staat haaks op de realiteit.
Een vriendin van mij, Margot, is consultatiebureau-arts in Amsterdam-Oud West. Hordes baby's en peuters trekken iedere dag aan haar spreekkamer voorbij, vergezeld door eigenwijze, vermoeide, strijdlustige of onzekere ouders. 'Wij zijn op het concentratiebureau en vorige week was Sinterklaas bij ons', vertelt Jip van bijna twee. Romy, twee en half jaar oud, is minder bijdehand. Margot krijgt haar niet aan de praat, boekjes, blokjes en knuffelberen ten spijt. 'Ze praat niet', zegt de moeder, 'ze is nog een baby, je praat toch niet tegen een baby?'