Moet GroenLinks gaan pleiten voor een basisinkomen? Jannie Bos en Stefan van der Fangen vinden van wel. Alfred Kleinknecht pleit daarnaast voor meer aandacht voor arbeidstijdverkorting als manier om het beschikbare werk beter te verdelen. Ze reageren op de notitie van Bram van Ojik.
Het was de triomf van Ineke van Gent: haar motie over weigerambtenaren haalde een Kamermeerderheid, mede door de plotselinge steun van de PVV. GroenLinks lost hiermee een punt uit haar verkiezingsprogramma in, namelijk dat ambtenaren geen huwelijken mogen weigeren tussen mensen van gelijk geslacht. Toch is het een armoedige triomf.
In de wereld van het Centraal Planbureau (CPB) passen er best wat meer kinderen in de klas en gaan afgestudeerden lachend de arbeidsmarkt op, ondanks een studieschuld van 30.000.
Ageeth Arends pleit voor een eerlijkere verdeling van arbeid. Volgens Timor el-Dardiry is sociale zekerheid een must in een open economie. Dick van Lente wijst op de keerzijde van een focus op individuele ontplooiing en Rob Glass maakt zich zorgen over de toenemende tegenstellingen in onze samenleving. Ze reageren op de notitie van Bram van Ojik.
Het lijkt haast taboe om er over te spreken. Maar zolang politici spreken over het buitenhouden van kansarme – en dus ongewenste – migranten, dan moeten we ons zo langzamerhand afvragen of we in Nederland niet bezig zijn met zuiveringspraktijken.
Het eeuwenoude geloof in de scheiding tussen mens en natuur is achterhaald in het Antropoceen. Dit betekent dat we op zoek moeten gaan naar nieuwe sociaal-ecologische verbanden, stelt Albert Faber, medewerker van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR). De cruciale vraag in het Antropoceen is niet hoe we terug kunnen naar een balans tussen de mens en de natuur, maar hoe we leren leven met verstoorde sociaal-ecologische verhoudingen. Dan kom je uit bij begrippen zoals zorgzaamheid en verantwoordelijkheid.
De CPB cijfers zijn onafhankelijk en objectief. Toch? Nee. De rol van het CPB als 'onafhankelijke scheidsrechter' kent een aantal fundamentele problemen en het instituut zou dus niet zo'n grote rol in het politieke debat moeten krijgen.
Wijzigingen in de organisatie van de zorg zijn van alle tijden. Cultuurpsycholoog Jos van der Lans deed de afgelopen jaren onderzoek naar de WMO, de Jeugdwet, de Participatiewet en de decentralisaties binnen het sociale domein. Op welke problemen moesten de decentralisaties een antwoord bieden en welke rol speelden nieuwe ideeën over zorg hierbij? Om dit te beantwoorden neemt Van der Lans ons mee terug naar de jaren 50, naar de beginselen van de Nederlandse verzorgingsstaat.