De aankomende verkiezingen zullen over twee onderwerpen gaan: hervormingen van de verzorgingsstaat en de Europese Unie. Dit geeft populistische partijen, die zich hier altijd tegen verzetten een rol. Daarom is Populisten in de Polder van Lucardie en Voerman een tijdig boek.
De concrete vraag aan mij was om een “column” bij te dragen. Als u het niet erg vindt doe ik dat liever niet. Mijn indruk is dat het fenomeen van de column hoort bij de verschillende politieke crises die onze huidige samenleving tekent: de verschuiving van een politiek, journalistiek en kunst waarbij wij spreken over principes, naar een politiek, journalistiek en kunst waarbij wij spreken over meningen.
Net als bij iedere andere verkiezing kennen ook de verkiezingen voor het Europees Parlement alleen maar ‘winnaars’. In zijn scherpe analyse voor opendemocracy.net laat Cas Mudde (politicoloog aan de Universiteit van Georgia, VS) echter zien wie de zelfverklaarde winnaars, veronderstelde winnaars en echte winnaars zijn.
De Europese Unie heeft sterke invloed op de uitstoot van CO2 en andere gassen die klimaatverandering veroorzaken. Zij heeft de macht om alle uitstoot binnen haar grenzen aanzienlijk te verminderen, plus een vergelijkbare uitstoot buiten haar grenzen. De Europese verkiezingen zijn dus ook klimaatverkiezingen. Dat blijkt uit een quickscan van het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks.
Hartmans en Te Slaa schrijven in reactie op het stuk van De Ruiter en Verheijen over Wilders en het fascisme: 'Wie beweert dat wij Wilders en de PVV vergoelijken is of te kwader trouw of kan niet lezen'. Ze laten aan de hand van hun boeken zien waarom de tekst van De Ruiter en Verheijen volgens hen insinuerend is.
Hebben de WMO en de Jeugdwet geleid tot een toename van ongelijkheid binnen de zorg? En zo ja, in hoeverre is dat problematisch? Deze twee vragen vormen het vertrekpunt van het onderzoek ‘Zorg(en) in tijden van transitie’ dat Tijs Sikma voor Bureau de Helling heeft opgezet in 2017.
Twee jaar geleden, in april 2010, kwam in Hongarije een nationalistische rechtse regering aan de macht. Over twee jaar zijn er opnieuw parlementsverkiezingen. Hoe hangt de politieke vlag er halverwege de rit bij? De Heinrich Böllstichting stelde een Engelstalig dossier samen met veel informatie, opinie en videointerviews over dit centraal Europese land.
De participatiesamenleving was het woord van Prinsjesdag: de tijd van de verzorgingsstaat is voorbij, burgers moeten zelf de handen uit de mouwen steken. Maar hier en daar anticiperen burgers al lang op dit vooruitzicht. Idealisten die lokale projecten realiseren zonder hulp van de overheid. Stadslandbouwers, kledingruilers of mensen die om de beurt op elkaars kinderen passen. Deze participatiemaatschappij vraagt om een andere manier om naar de economie te kijken, een andere definitie van economische groei. Tijdens de conferentie Redefining Growth in Pakhuis de Zwijger stond deze andere kijk centraal.
Al in 2006 schreef historicus Gerrit Voerman over de ontwikkeling naar zogeheten plebiscitaire partijen. In verschillende politieke partijen werden belangrijke kwesties, zoals het politieke leiderschap en de samenstelling van de kandidatenlijst, niet langer beslecht op het congres maar via een referendum. Dat zou partijen democratischer moeten maken: immers, meer mensen kunnen deelnemen aan het besluitvormingsproces. Maar hierdoor ontstond een democratiseringsparadox, waarschuwde Voerman: door deze trend werd het partijkader - actieve leden - namelijk gemarginaliseerd.
De eerste tien kandidaten van GroenLinks stellen zich graag aan u voor. Bureau de Helling vroeg naar hun idealen, helden, drijfveren en inspiratiebronnen. Vandaag nummer 6 op de lijst: Rik Grashoff.