In het politieke debat over wonen ligt de nadruk vaak op oplossingen die we snel en op korte termijn kunnen bieden. Daarbij moeten we ook de lange termijn niet uit het oog verliezen: de politieke keuzes van nu bepalen waar en in wat voor huizen we over dertig jaar wonen. Jongeren zullen de gevolgen van de liberalisering van de woningmarkt en de klimaatcrisis het meest ondervinden. Maar een jong en fris perspectief op die lange termijn ontbreekt.
Tot enkele jaren geleden mocht in principe iedere woningzoekende zich melden voor een sociale huurwoning. Daar kun je vanuit het verdelingsvraagstuk van een schaars goed van alles van vinden, maar in ieder geval borgde het wel een basisniveau van sociaaleconomische draagkracht, juist ook in de wijken met veel sociale huurwoningen. Sinds 2011 gelden echter strikte inkomensgrenzen.
Het woonbeleid van de regering faalt, schreef hoogleraar Peter Boelhouwer in een essay voor tijdschrift de Helling. Tweede Kamerlid Linda Voortman reageert.
De situatie op de woningmarkt wordt steeds nijpender: het woningtekort loopt snel op, kopen wordt moeilijker, de segregatie in wijken neemt snel toe. En de overheid reageert met een laissez-faire beleid, stelt prof. dr. Peter Boelhouwer, hoogleraar Housing systems aan de TU Delft. Zijn hoop is gevestigd op lokaal beleid.
Lokale bestuurders en raadsleden zouden kritisch moeten kijken naar de parkeernormen in hun gemeente. Dwing projectontwikkelaars en woningcorporaties niet om parkeerplaatsen te bouwen op plekken waar je geen extra auto’s wilt hebben. Kies voor een gezondere leefomgeving en betaalbaarder woningen.
Houd rekening met de beleving van burgers. Alleen zo kun je voldoende draagvlak voor de energietransitie scheppen. Bij de opening van de conferentie riep landschapsarchitect Sven Stremke lokale bestuurders daartoe op. Vanuit hetzelfde perspectief richt de deelsessie over ‘ontzorgen en nivelleren’ zich op de mogelijkheden die gemeenten hebben om hun inwoners te betrekken bij de transitie en om hen zoveel mogelijk te ontzorgen.
De plannen van het kabinet die een eind moeten maken aan de wooncrisis zijn uitgelekt. Het is goed dat het kabinet de urgentie van het probleem nu eindelijk beseft. Maar om de wooncrisis werkelijk te lijf te gaan is het nodig fundamenteel in te grijpen in het systeem en de marktwerking aan banden te leggen. In een volle Tolhuistuin in Amsterdam presenteerde Wetenschappelijk Bureau GroenLinks haar rapport met maatregelen om de wooncrisis aan te pakken.
Wat zal er gebeuren met de veertig krachtwijken wanneer een nieuw kabinet aan het bezuinigen slaat? Volgens de Utrechtse wethouder Harrie Bosch is de wijkaanpak nog zeker tien jaar nodig. In de komende jaren zal er in Utrecht sterker worden ingezet op onderwijs, werkgelegenheid en veiligheid, aldus de Volkskrant van 22 april jl.
Hoe krijgen we onze gebouwen van het gas af? Soms is 'all-electric' de oplossing, soms de aansluiting op een warmtenet. Zo'n warmtenet transporteert bij voorkeur water op lage temperatuur (40 graden Celsius), zo blijkt in de deelsessie over alternatieven voor aardgas.
De wijkaanpak, het krachtwijkenbeleid, is een speerpunt van het kabinet. Alles is erop gericht om veertig achterstandswijken te transformeren in prachtwijken. Daarvoor worden fysieke en sociale maatregelen ingezet, zoals een herstructurering van de woningvoorraad (een diverser woningaanbod) en het versterken van de wijkgemeenschap, de sociale cohesie. Alles voor de wijk.