Stedenbouwkunde is een utopische praktijk. Ook de wijk Pendrecht in Rotterdam Zuid had de opzet andere, betere mensen te maken. Wat is er van die ‘verheffing’ in en door zulke wijken terechtgekomen? Op bezoek bij Bien Hofman.
Ze maken de verhalen zichtbaar die zich achter de morsige gevels verbergen, stichten buurtuniversiteiten, duwen tegen het weerbarstige plafond voor vrouwen en migranten, ontwerpen kringlopen om kwaliteit en geld voor de buurt te behouden: de mensen (veelal vrouwen!) uit dit nummer van de Helling hebben met elkaar gemeen dat ze er alles aan doen om hun stadsdeel te verbeteren. Ze zijn trots op Rotterdam Zuid en hebben een broertje dood aan het beeld van Zuid als ‘achterstandsgebied’, ‘afvalputje’ of ‘banlieue van Nederland’.
Nederland moet verduurzamen. Eindelijk lijkt het besef ingedaald dat klimaatverandering en afhankelijkheid van Russisch gas ons dwingen onze maatschappij radicaal anders in te richten. Dat is een enorme operatie; naast het bedrijfsleven en de industrie moet ook het energieverbruik van miljoenen huishoudens op de schop. Dat is niet goedkoop. Voor niets gaat de zon op, maar zonnepanelen, warmtepompen en dubbel glas kosten een flinke duit.
De Nederlandse hypotheekschulden zijn enorm hoog en met de recessie zijn veel huizen onder water komen te staan. Deze situatie heeft gevolgen voor de stabiliteit van de economie en heeft de recessie dieper gemaakt. Het overheidsbeleid rond de hypotheken heeft hier een belangrijke rol in gespeeld en het nu staande beleid is onvoldoende om de situatie te herstellen.
Resilience Practice geeft een goed beeld van veerkracht als dynamiek van sociaalecologische systemen inclusief het menselijke handelen. Geschreven door een wetenschapper en een journalist richt het zich tot een breed publiek.
Cody Hochstenbach schreef een boek over de noodzaak van een nieuwe woonpolitiek. Rutte IV belooft beterschap, met Hugo de Jonge als nieuwe minister van Volkshuisvesting. Maar volgens de auteur is er nog een lange weg te gaan en moet er fors worden geïnvesteerd.
In het politieke debat over wonen ligt de nadruk vaak op oplossingen die we snel en op korte termijn kunnen bieden. Daarbij moeten we ook de lange termijn niet uit het oog verliezen: de politieke keuzes van nu bepalen waar en in wat voor huizen we over dertig jaar wonen. Jongeren zullen de gevolgen van de liberalisering van de woningmarkt en de klimaatcrisis het meest ondervinden. Maar een jong en fris perspectief op die lange termijn ontbreekt.
Tot enkele jaren geleden mocht in principe iedere woningzoekende zich melden voor een sociale huurwoning. Daar kun je vanuit het verdelingsvraagstuk van een schaars goed van alles van vinden, maar in ieder geval borgde het wel een basisniveau van sociaaleconomische draagkracht, juist ook in de wijken met veel sociale huurwoningen. Sinds 2011 gelden echter strikte inkomensgrenzen.
Het woonbeleid van de regering faalt, schreef hoogleraar Peter Boelhouwer in een essay voor tijdschrift de Helling. Tweede Kamerlid Linda Voortman reageert.
De situatie op de woningmarkt wordt steeds nijpender: het woningtekort loopt snel op, kopen wordt moeilijker, de segregatie in wijken neemt snel toe. En de overheid reageert met een laissez-faire beleid, stelt prof. dr. Peter Boelhouwer, hoogleraar Housing systems aan de TU Delft. Zijn hoop is gevestigd op lokaal beleid.