Zestig jaar geleden waarschuwde Rachel Carson met haar baanbrekende boek 'Silent Spring' voor de wereldwijde effecten van bestrijdingsmiddelen. Volgens haar was de mens niet slechts de vijand geworden van de natuur, maar ook van zichzelf. Wat kunnen we van haar aanpak leren, nu de gezondheidsgevaren van pesticiden nog altijd niet zijn geweken?
De Nederlandse landbouw verkeert in crisis. De kranten staan vol met discussie over 'stikstofkaartjes', uitkoopregelingen en protesterende boeren. Maar hoe zou het landbouwsysteem er idealiter over dertig jaar eigenlijk uit moeten zien? Over die vraag gaan wij in gesprek met GroenLinks-Tweede Kamerlid Laura Bromet. Een mooi gesprek over polarisatie in de politiek en de charme van je tuin laten verwilderen.
Ik schrijf mijn column dit keer in de schaduw, op de eerste dag van de formele hittegolf in Nederland. Ook maatschappelijk zijn de gemoederen flink verhit. De boerenprotesten lopen al een paar weken uit de hand, en de kranten laten ons weten dat regeringspartijen serieus overwegen om in te gaan op de eisen van de kleine groep die zich met tractoren, nazivlaggen en snelwegacties verzet tegen de voorgestelde maatregelen.
Door te erkennen dat tuinieren voor veel mensen een belangrijke hobby is die rust, beweging en een gevoel van nut verschaft, kunnen we misschien afstappen van het idee dat het vergroenen van de openbare ruimte altijd meetbare voordelen moet opleveren, betoogt Esther Veen.
Vlees eten zou geen moreel dilemma moeten zijn. Het is een technologisch probleem dat opgelost kan worden. Vlees, vis en zuivel kunnen worden gemaakt met behulp van dierlijke cellen en micro-organismen.
Voedselproductie gaat niet alleen over ons voedsel. Een belangrijke sleutel voor duurzaamheid is het voer dat wij niet eten, en dat daardoor vaak onzichtbaar is: veevoer. Bij het vinden van oplossingen is een belangrijke rol weggelegd voor de overheid.
Sicco Mansholt wordt doorgaans gezien als de grondlegger van het Europees Gemeenschappelijk Landbouwbeleid. Tegelijkertijd was hij de eerste die initiatieven nam om dit beleid te verduurzamen.
Voedselproductie volgens de methode van de agro-ecologie verlangt een complexe verhouding tussen sociale en fysieke processen. Dat leidt tot spanningen tussen waarden. De belangrijkste dilemma’s op een rijtje.
Voedsel wordt niet in de supermarkt gemaakt: het komt op ons bord door een samenspel van productie, distributie en consumptie. De omgang met alle aspecten van voedselsystemen, vanuit een perspectief van duurzaamheid, heet agro-ecologie. Een introductie.
Voedsel is een mensenrecht, maar hoe voeden we de wereld? Dat is niet zozeer een technisch, maar vooral een politiek probleem. Daarom moeten alle betrokkenen bij de voedselproductie gehoord worden, ook de kleinste. Een pleidooi voor voedseldemocratie.