Honderdduizenden mensen willen graag aan het werk maar krijgen niet de ondersteuning die ze daarvoor nodig hebben. We moeten daarom toe naar een nieuw arbeidsmarktbeleid. Een eerlijk en effectief beleid dat uitgaat van vertrouwen, dat in mensen investeert en dat mensen in staat stelt om zelf hun werkende leven vorm te geven.
Nederland staat aan de vooravond van de Groene Eeuw. Klimaatverandering en toenemende grondstoffenschaarste dwingen verregaande verduurzaming van onze economie af. De industrie speelt hierin een hoofdrol, als grootverbruiker van grondstoffen en verantwoordelijke voor het grootste aandeel (ruim 30 procent) van de Nederlandse uitstoot van broeikasgassen.
Klimaatbeleid door gemeenten kan meer dan 33 procent van de CO2-uitstoot in Nederland beïnvloeden. Dat blijkt uit een quickscan van Bureau de Helling.
De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter in ons land. Een groot deel van de bedrijfswinsten gaat naar de aandeelhouders en komt niet bij de medewerkers terecht. Medewerkers delen vaak niet in de winst die zijzelf hebben gecreëerd. De belangrijkste oorzaak hiervan is de verschuivende machtsbalans binnen bedrijven.
Mijn vader zei het al toen hij in de jaren 90 van de vorige eeuw met pensioen ging in het onderwijs: “Hoe meer vrouwelijke collegae ik kreeg, des te lager werd het salaris voor een docent, ten opzichte van andere beroepen.”
Het afgelopen decennium zijn er onder het mom van veiligheid talloze maatregelen geïntroduceerd die politie, justitie en inlichtingendiensten de bevoegdheid geven grote hoeveelheden gegevens over burgers te verzamelen. Het belang van veiligheid staat voorop, waarbij niet of nauwelijks rekening wordt gehouden met privacy en gegevensbescherming. Deze worden vooral beschouwd als een hinderlijk obstakel, zowel door de praktijk als door de verantwoordelijke politici.