De energietransitie heeft niet alleen technologische en economische gevolgen, maar ook consequenties voor de internationale energiepolitiek. Gezien de belangrijke rol die olie en gas hierin nu spelen, zullen relaties tussen landen onvermijdelijk veranderen wanneer ook energiebronnen anders worden.
Het sluiten van alle kringlopen in de landbouw, waaronder de koolstofkringloop, de stikstofkringloop en de fosfaatkringloop. Dat is een duidelijke ‘stip op de horizon’. Een landbouw die klimaatneutraal is en onze biodiversiteit ondersteunt in plaats van bedreigt. Maar hoe komen we daar?
Van de transitie naar aardgasvrij wonen komt weinig terecht, als de Rijksoverheid en pensioenfondsen er niet fors in investeren. Circulair bouwen vormt een interessante optie om de CO2-uitstoot van de gebouwde omgeving verder te verlagen.
Laat ik beginnen met iets over mezelf en mijn generatie te zeggen. Als kind van de jaren negentig groeide ik op ten tijde van ‘het einde van de geschiedenis’.
Nederland wil circulair zijn in 2050. Hoe leven, wonen, werken en consumeren we in een economie van gesloten kringlopen? Om die vraag te beantwoorden, werkt Wetenschappelijk Bureau GroenLinks aan een scenario voor een circulair Nederland in 2050. Dit deelscenario gaat over bouwen en wonen.
Klimaatbeleid door gemeenten kan meer dan 33 procent van de CO2-uitstoot in Nederland beïnvloeden. Dat blijkt uit een quickscan van Bureau de Helling.
Een van de afspraken uit het Klimaatakkoord is dat in 2050 alle woningen in Nederland van het aardgas af zijn. Concreet betekent dit dat in Nederland voor 2030 1,5 miljoen woningen ‘aardgasvrij’ moeten zijn.
De ster van Timothy Morton is rijzende: onlangs noemde The Guardian hem ‘de filosoof-profeet van het Antropoceen’. Ook in Nederland wordt zijn werk opgepikt: de huidige Denker des Vaderlands René ten Bos verwijst regelmatig naar hem en dit jaar verschenen Nederlandse vertalingen van Dark Ecology(Duistere ecologie, 2016) en zijn nieuwste boek Being Ecological (Ecologisch wezen, 2018).
Welke politiek moeten we bedrijven nu de aarde ons ingrijpen in klimaat en leefomgeving beantwoordt met een stijgende zeespiegel en orkanen? De Franse filosoof Bruno Latour betoogt dat het Antropoceen, het tijdperk waarin de mens grote invloed heeft op haar natuurlijke omgeving, rammelt aan de fundamenten van ons politiek bestel.
Linnen tasjes, korter douchen, minder vlees eten: het klinkt nobel maar haalt weinig uit. Klimaatverandering is in de eerste plaats een kwestie van politiek. Dat is althans de stelling van Jaap Tielbeke in een opiniestuk dat hij onlangs publiceerde in de Volkskrant, naar aanleiding van zijn boek Een beter milieu begint niet bij jezelf dat deze week verschijnt bij uitgeverij Das Mag. Terwijl bewuste consumenten braaf hun best doen om hun ecologische voetafdruk te verkleinen, doet de fossiele industrie haar uiterste best om verduurzaming tegen te werken. Terwijl burgers elkaar de les lezen over ‘vliegschaamte’, houden politici vol dat Schiphol moet blijven groeien. Zij zijn degenen die zich zouden moeten schamen, schrijft Tielbeke, en niet individuen die biefstuk eten en het vliegtuig pakken. Als het toch de industrie is die het meeste vervuilt en de verandering van de politiek moet komen, dan kan ik mijn linnen tasje toch net zo goed aan de wilgen hangen?