Andrée van Es wenst, wat betreft de rechten van minderheden, GroenLinksers wat meer historisch besef toe. Ze stelt: 'Religie of cultuur kan nooit een vrijbrief zijn om het gesprek niet aan te gaan over de vrijheid van vrouwen.'
De wereldwijde reacties op de verkiezing van Kamala Harris tot vicepresident van de Verenigde Staten waren hartverwarmend. Laat dat gezegd zijn. Tegelijkertijd is het ongemakkelijk, die breed gedeelde opwinding over de eerste vrouw, met een etnisch diverse achtergrond, die tot het hoogste ambt ooit is ‘toegelaten’. Immers, zoals Joe Biden in zijn overwinningsspeech zelf zei: 'long overdue’, oftewel te laat.
Als presentator van de fonkelnieuwe podcast Groene Gasten van het wetenschappelijk bureau luister ik zoveel mogelijk naar andere podcasts om de kunst af te kijken. Mijn favoriet tot nu toe is Nice White Parents. Deze documentaire laat zien hoe de komst van een groep witte ouders en kinderen naar een zwarte school in de New Yorkse wijk Brooklyn de verschillen tussen wit en kleur op de school vergrootte – terwijl ze juist met de beste bedoelingen verdeeldheid in het Amerikaanse openbaar onderwijs wilden verminderen.
De groei van partijen als DENK, Nida en Bij1 hangt samen met het falen van traditionele partijen om daadwerkelijk inclusief te zijn. Om meer kiezers met een migratieachtergrond aan te trekken, moeten partijen als GroenLinks meer gehoor geven aan de ervaringen en wensen van deze groepen én de eigen politieke cultuur veranderen.
Veel progressieve Nederlanders met goede bedoelingen ten aanzien van diversiteit slagen er toch niet in hun leef- en werkomgeving diverser te maken. Dit komt door de fixatie op het anders-zijn en de vermeende achterstand van mensen met een migratieachtergrond. Hierdoor vallen deze groepen altijd buiten de boot, zelfs wanneer ze hun best doen om erbij te horen.
Opgaan in de menigte, onzichtbaar zijn. Grapjes maken over jezelf voordat iemand anders het doet. Geen ruzie of lawaai maken. Altijd weer je best doen, glimlachen naar iedereen. Laten zien dat je net zo bent als zij, ook al zie je er anders uit.
De scheiding van kerk en staat in Nederland wordt gebruikt als argument tegen de islam. Maar hoe eenduidig is de Nederlandse praktijk en die van haar buren?
Hoe diep bepaalde frames ingrijpen, wordt duidelijk aan de hand van de metafoor van de samenleving als lichaam. Ideeën over bijvoorbeeld integratie en groei worden hierdoor onbewust vormgegeven, en niet op gunstige wijze. Het is tijd om van metafoor te verhuizen.