Europa staat voor de keuze of zij populistisch links serieus neemt of zich uitlevert aan populistisch rechts. Links kan van Syriza leren dat politiek behoort te gaan om gelijkheid en waardigheid.
Zonder organisatie geen politieke invloed. Maar het huidige ledenmodel van de politieke partij staat onder druk. Hoe kan links zich in de toekomst het best organiseren? Een overzicht van de opties.
Bij een vriend van mij hangt een vergeelde cartoon aan de muur van het toilet, getekend door Hein de Kort. Twee patjepeeërs komen de volle plenaire zaal van de Tweede Kamer binnenwandelen. Eén roept: “Wat kost deze toko?” De aanwezige politici en ministers kijken verschrikt op. Het is gissen hoe oud de strip is en wat de aanleiding was. De boodschap dat ‘alles te koop lijkt’ was echter deze zomer opnieuw actueel.
“Links moet weer uit zijn schulp kruipen”, zei Bram van Ojik op het laatste GroenLinks-congres in februari. Terecht, want veel te lang heeft links zich laten leiden door een rechtse agenda. Ook wat betreft de verzorgingsstaat.
Als reactie op aanslagen in Parijs en Kopenhagen stelt links zich pal achter de vrijheid van meningsuiting. Dit debat heeft verdieping nodig. Want hoe zit het met de gelijkheid? Links moet het verhaal van de botsing der culturen weerspreken.
Met de verkiezingsoverwinning van Syriza in Griekenland en de groei van Podemos in Spanje is links weer in opkomst in Zuid-Europa. In West-Europa is van zo’n opleving weinig te zien. Dat kan anders.
Als het oversteken van een kruispunt dat bedekt is met skateboards, wankelend en voorzichtig; zo verbeeldt het kunstenaarsduo Barking Dogs United achterop deze Helling het risico van onzekere tijden. Elk moment kun je een lelijke uitglijder maken, verkeerd terecht komen en erger nog: wanneer je alleen bezig bent je evenwicht te bewaren in het hier en nu, kon je wel eens uit het oog verliezen waarheen je op weg bent.
Steeds vaker staat voedsel op de agenda van de politiek. In verschillende steden worden pogingen gedaan om een samenhangend voedselbeleid te ontwerpen. Dat blijkt niet eenvoudig. Amsterdam is een van die steden.
Linkse partijen ontfermen zich graag over de minderbedeelden, in een klassiek verbond tussen elite en rafelrand. Maar al te opzichtige steun aan emanciperende bevolkingsgroepen vermindert hun gevoel van eigenaarschap van het emancipatieproces. GroenLinkse reflexen behoeven bijstelling.
De politiek liet Zuid lang aan zijn lot over. Maar de laatste jaren wordt het ene na het andere programma gelanceerd om achterstanden weg te werken en participatie te bevorderen. Hoe wordt die bemoeienis ontvangen? Twee politici uit Feijenoord aan het woord.