Politici voelen zich bedreigd en geïntimideerd. Ze staan boven aan het lijstje beroepen met het laagste aanzien, samen met journalisten en tweedehandsautoverkopers. Ze worden niet geloofd en worden grof bejegend als ze in de aanloop naar verkiezingen flyers uitdelen op een markt.
Links is niet alleen een pakket van ideeën; het is (of was?) een wereld met een bepaalde levensstijl, met eigen liederen, eigen boeken en verenigingen. Wat vertellen de verhalen van vergeten schrijvers van linkse snit over het linkse ideaal?
Marcus Bakker werd in 1956 lid van de Tweede Kamer voor de CPN. Toen hij het woord nam, stroomde de vergaderzaal uit protest leeg. Jaren later stemde vriend en vijand ermee in dat in 1991 een Kamerzaal op het Binnenhof naar deze rasdemocraat vernoemd werd. Leo Molenaar verklaart deze verandering in zijn deze maand verschenen biografie.
Het naoorlogse Nederlandse neoliberale beleid nam in de jaren tachtig een hoge vlucht. De eerste twee kabinetten-Lubbers (CDA/VVD) maakten in dit decennium een speerpunt van een grote sanering van de overheidsuitgaven. De verzorgingsstaat werd afgebouwd, staatsbedrijven werden geprivatiseerd. Laat de komende Provinciale Statenverkiezingen het begin zijn van een drastische wijziging van beleid, waardoor de mensen in het donker meer gezien worden dan de mensen in het licht.
Een basisinkomen voor iedereen’, ‘Europa ja, maar wel anders’ en ‘Welvaart zonder welzijn wordt uitvaart’. Het lijken verkiezingsleuzen voor actuele Tweede Kamerverkiezingen maar het zijn standpunten die al werden uitgedragen door de Politieke Partij Radikalen (PPR), één van de partijen die in 1990 opging in GroenLinks. Op 3 november verschijnt een boek over de geschiedenis van de PPR. Wij mochten een voorpublicatie plaatsen.
Tijdens het debat over de samenwerking tussen GroenLinks en PvdA lijkt het alsof het idee is ontstaan dat er maar één eindpunt is. Om het met de woorden van de gewezen DWARS-voorzitter Sabine Scharwachter te zeggen: ‘De f*cking fusie’. Maar er is veel meer mogelijk dan een samenvoeging van de partijorganisaties.
Dit is zo’n column waarvan je zou willen dat hij zomaar van het toetsenbord rolt. Dat lukt niet. Het is een moeizaam proces. De zomer van 2022 had alles in zich voor woede, verontwaardiging, zorgen, verdriet en grote woorden.
Nederland struikelt van crisis naar crisis. We beleven het slotakkoord van decennialang beleid gericht op de korte termijn, met een fixatie op oneindige groei en het zelfredzame individu in het middelpunt van de aandacht. Verder dan compenseren en het afkopen van sociale verschillen komt de overheid niet meer. Het is hoog tijd voor een nieuw beginakkoord waarin de lange termijn voorop staat, met de nadruk op de eindigheid van natuurlijke hulpbronnen en de focus op de kwetsbaarheid van het individu.
In Turkije is er een voortdurende spanning tussen seculiere en religieuze groepen. Wie de politieke macht heeft, marginaliseert de andere groep. De enige uitweg, gelooft de Turkse Nil Mutluer, sociologe en lid van de Turkse groenlinkse partij, is het creëren van vrijheid in de publieke ruimte, die niet is gebaseerd op een bepaalde identiteit.
De Grieks-orthodoxe kerk hoort tot de familie van oosters-orthodoxe kerken die teruggaat op de allereerste kerkscheuring: die tussen het westerse (Rome) en het oosterse (Constantinopel) christendom in 1054. De orthodoxe viering draait om de deelname aan het mysterie van Gods openbaring en gaat terug tot de vierde eeuw. In het huidige Griekenland heeft de orthodoxe kerk nog altijd een centrale plek. Paraskevopoulos zoekt de verbinding met het groene gedachtegoed.