Het hangt samen met haar Amsterdams-katholieke achtergrond dat Sargentini graag voor pragmatische oplossingen kiest. Ze staat bekend als een vrouw met een stevige mening, maar die is, zeker wat betreft religie, niet gebaseerd op rechtlijnige principes. Emancipatie is het sleutelwoord.
Is er een lijn te ontdekken in de interviews over religie met politici van groene partijen uit heel Europa? Opvallend blijkt de beperkte betekenis van ‘het hogere’ voor de geïnterviewden. Ze zijn gericht op het handelen en daarin ook niet erg geduldig. Kritiek op maakbaarheid gaat samen met een visie op de mens als maat van alle dingen. Het evenwicht tussen daadkracht en waarden blijkt precair. Een beter begrip van de relatie tussen geloof en politiek kan helpen.
Ontwerpen is politiek veel relevanter dan kunst. Dit is geen boude stelling, maar een inzicht van veel kunstenaars na de Eerste Wereldoorlog. Een eeuw later zijn de professioneel geworden ontwerpers schuchter geworden: ze prefereren een apolitiek engagement. Toch is design onmiskenbaar politiek, betoogt de ontwerper van de Helling.
De geëngageerde kunstenaar is overal te vinden, behalve in zijn ivoren toren. Zo gebruikt Jonas Staal zijn naam als kunstenaar om politieke vragen aan de orde te stellen en stelt Matthijs de Bruijne zich in dienst van sociale bewegingen. Een gesprek over kunst buiten de kunstsector.
Welke bijdrage levert kunst aan de samenleving in al zijn diversiteit? Daartoe moet nieuw vocabulaire ontwikkeld worden. Uit Rancières observaties over de afstand tussen kunstenaar en toeschouwer blijkt dat kunst geen diversiteit representeert, maar dialoog faciliteert.
Politieke kunstenaars zoeken de spanning tussen de wereld van de kunst en die daarbuiten. Ze willen met hun werk echt effect sorteren en ontwikkelen daarvoor verschillende strategieën. Hoe werken die?
Temidden van de vele crises van de laatste jaren sluiten steeds meer kunstenaars zich bij sociale en politieke bewegingen aan. Wat hebben kunstenaars en activisten gemeen, waar is er overlap en waar staan ze juist haaks op elkaar?
Tania Bruguera (Havana 1968) is een Cubaanse installatie- en performancekunstenaar. Ze studeerde in Havana en Chicago en exposeert wereldwijd. In 2008 kreeg zij in Nederland de Prins Claus Prijs. Na een optreden op het plein van de Revolutie in Havanna eind 2014 werd Bruguera opgepakt. Inmiddels is zij weer vrij, maar ze kan Cuba nog altijd niet verlaten. Haar werk is controversieel, ook onder politieke kunstenaars.
De samenvoeging van de PvdA- en GroenLinks-fracties in de Eerste Kamer is een belangrijke stap naar meer linkse samenwerking. Levert dat een broodnodig machtsblok op, of ligt het gevaar van een grijze middenpartij op de loer? Dick Pels en Jasper Blom, twee voormalige directeuren van Wetenschappelijk Bureau GroenLinks, worden het niet eens.
Politieke kunst wil de wereld niet alleen verbeelden; zij wil de wereld veranderen. Politieke kunst is daarom de natuurlijke bondgenoot van progressieve politiek. Politieke kunst wil nuttig zijn. Niet door haar autonomie op te geven, maar door effect te sorteren buiten de wereld van de kunst met zijn omstreden subsidies, zijn prestigieuze musea, zijn internationale podia en zijn peperdure kunstveilingen.