De linkse samenwerking heeft een breder en dieper verhaal nodig, schrijft Tjeerd de Jong in reactie op het discussiestuk van de wetenschappelijke bureaus van PvdA en GroenLinks. Een verhaal dat bestaanszekerheid breder opvat. Een verhaal dat dieper gaat doordat het niet alleen het hoofd maar ook het hart raakt.
Het discussiestuk van de wetenschappelijke bureaus is een uitstekende basis voor een inhoudelijk gesprek tussen GroenLinks en PvdA. Het benoemt de belangrijkste uitdagingen waar onze samenleving vandaag de dag voor staat, en doet een aantal goede voorstellen. Maar het ontbreekt nog aan scherpte.
Als erkend fusiecriticus was ik in eerste instantie niet ontevreden met het discussiestuk van de wetenschappelijke bureaus. ’S Jongers en Thijssen erkennen de ecologische crisis waarin we zitten, net als de internationale dimensies van ongelijkheid en de vernietiging van de aarde. Maar wacht: welke zaken ontbreken? Dat is best veel.
Veel Nederlanders haken af. Ze voelen zich niet gehoord door hun overheid. Sterker nog, ze voelen zich in de steek gelaten. En geef ze eens ongelijk. Veel inwoners, met name buiten de Randstad, zien hoe hun omgeving verschraalt.
Het veelbesproken idee dat we nooit zo verdeeld waren als op dit moment, is empirisch gesproken kletskoek. Migranten, lhbti’ers, bewoners van grote steden en boeren delen de progressieve verlangens van gelijke behandeling en economische herverdeling. Dat besef kan PvdA en GroenLinks helpen bij een gezamenlijke strategie, betogen Menno Hurenkamp en Jan Willem Duyvendak.
GroenLinks en de PvdA hebben nu de kans om de rechtse macht in Nederland te breken, meent politiek adviseur en ex-Kamerlid Wijnand Duyvendak. De linkse samenwerking die aan de basis lag van het kabinet-Den Uyl van 1972 kan ons veel leren over hoe de partijen een electoraal machtsblok kunnen opzetten waar de kiezer vertrouwen in kan hebben.
Links is niet alleen een pakket van ideeën; het is (of was?) een wereld met een bepaalde levensstijl, met eigen liederen, eigen boeken en verenigingen. Wat vertellen de verhalen van vergeten schrijvers van linkse snit over het linkse ideaal?
Marcus Bakker werd in 1956 lid van de Tweede Kamer voor de CPN. Toen hij het woord nam, stroomde de vergaderzaal uit protest leeg. Jaren later stemde vriend en vijand ermee in dat in 1991 een Kamerzaal op het Binnenhof naar deze rasdemocraat vernoemd werd. Leo Molenaar verklaart deze verandering in zijn deze maand verschenen biografie.
Het naoorlogse Nederlandse neoliberale beleid nam in de jaren tachtig een hoge vlucht. De eerste twee kabinetten-Lubbers (CDA/VVD) maakten in dit decennium een speerpunt van een grote sanering van de overheidsuitgaven. De verzorgingsstaat werd afgebouwd, staatsbedrijven werden geprivatiseerd. Laat de komende Provinciale Statenverkiezingen het begin zijn van een drastische wijziging van beleid, waardoor de mensen in het donker meer gezien worden dan de mensen in het licht.
Tijdens het debat over de samenwerking tussen GroenLinks en PvdA lijkt het alsof het idee is ontstaan dat er maar één eindpunt is. Om het met de woorden van de gewezen DWARS-voorzitter Sabine Scharwachter te zeggen: ‘De f*cking fusie’. Maar er is veel meer mogelijk dan een samenvoeging van de partijorganisaties.